Restauratie IJN YAMATO (1:200)

De YAMATO tijdens een proefvaart

Een aantal weken geleden kreeg ik via de redactie van MbA een gebouwde Nichimo 1:200 IJN (Imperial Japanese Navy) Yamato in huis.
Het verzoek was om dit model wederom in varende staat te brengen.


Eerst maar eens wat geschiedenisles...:teacher:
In 1918, met Wereldoorlog I vers in het geheugen, besloten de "overwinnaars" dat een eventuele herbouw van vloten gereduceerd moest worden. De bouw van grote schepen slokte een enorm kapitaal op, iets wat de diverse landen wel ergens anders voor konden gebruiken. Zo ondertekende men in 1922 het "Verdrag van Washington". Het belangrijkste doel was een nieuwe wapenwedloop tussen de mogendheden voorkomen door het stellen van beperkingen met betrekking tot grootte en bewapening van de belangrijkste typen oorlogsschepen, alsmede door een maximaal tonnage op te leggen aan ieder der verdragspartners. Doel was natuurlijk om te voorkomen dat met name Duitsland een nieuwe "Hochseeflotte" zou gaan bouwen, wat een wapenwedloop in de hand zou werken.
Er werden beperkingen gesteld aan het maximale tonnage van grote schepen en het maximale totaal tonnage van schepen van bepaalde landen, alsmede aan het maximaal toegestane kaliber van het hoofdgeschut.

Japan, een van de overwinnaars van W.O.I, trok er zich niet zoveel van aan. Gedreven door expansiedrift en wetende dat het eigen land weinig natuurlijke hulpbronnen had, keek het land naar de diverse buren. Buren die stuk voor stuk overzee lagen. Wilde Japan een oorlog winnen, was het eerste vereiste dus een krachtige vloot. Vanaf 1930 kregen de werven voor oorlogsschepen het drukker en drukker. Veel was gekopieerd van de moderne Britse schepen, maar Japanse schepen bevatten ook opvallende "eigen" kenmerken.

In 1937 waren de definitieve tekeningen van het schip gereed. Een van de in het oog springen zaken was de bulbsteven. Deze zorgde voor een eigen boeggolf, die de weerstand van de romp aanmerkelijk verminderde. Een ander kenmerk was de gesloten en zwaar gepantserde opbouw. Dit in tegenstelling tot de vrij open opbouw van de wat oudere Japanse schepen. Ook opvallend was de aandrijving en besturing. Het schip werd voortgedreven door 4 schroeven, aangedreven door lagedruk stoomturbines. Het had twee roeren op de middenlijn van het schip. Een "hoofdroer", en een "hulproer". Dit laatste lag nog vóór de schroeven en diende om kleine correcties uit te voeren. In de praktijk bleek echter dat dit roer niet in staat was om een eenmaal ingezette draai op te heffen. Met het hoofdroer was het schip voor haar grootte echter behoorlijk wendbaar. De bewapening was gigantisch. De hoofdbatterij bestond uit 3 torens met elk 3 kanons van 46cm. Dat was het grootste kaliber scheepsgeschut van W.O.II. Als vergelijking: in W.O.I waren er Britse "monitors" met 45,7cm kanons, maar deze schepen werden voornamelijk voor kustbombardementen gebruikt en om de vijand in de haven te houden.
Aangezien alles, maar dan ook alles aan dit schip geheim was, werden de kanons op de Japense tekeningen betiteld als "40cm Special".


Je staat hier aan de verkeerde kant van de schietbuis.

De secundaire bewapening bestond uit twee torens met elk 155mm geschut, afkomstig van een kruiser die herbewapend werd. Verder stond de centrale opbouw van het schip bomvol met middelzware kanons en luchtafweergeschut. Alle geschut in koepels, evenals de richtapparatuur, aangezien de luchtdruk van het hoofdgeschut in staat was om het vlees van iemands lichaam te scheuren. In het verder verloop van de oorlog werd het schip helemaal volgezet met luchtafweergeschut.

Het droogdok in de havenstad Kure werd uitgediept en verbreed om dit "monster" te kunnen herbergen. Tevens werden er diverse camouflagemethoden toegepast: dummy-loodsen werden naast het dok gebouwd, een groot gordijn van sisaltouw hing op strategische plekken met hetzelfde doel. Het bestaan van het schip werd echter pas bekend toen schip al in verregaande staat van opwerken was. De Amerikanen schrokken toen ze (uiterst schaarse) gegevens over het schip in handen kregen. Hun grootste en zwaarste slagschepen maten 2/3 van het tonnage van de Yamato en het geschut was (heel netjes conform het verdrag van Washington) 40,6cm...

Een scratchbuild model van de YAMATO

 

Mooi !!

Erg intresant om te lezen. Leuk dat je de tijd en moeite neemt om een stukje geschiedenis
hier op het forum te posten.

Veel succes met de restauratie.

Mvg,

Bart

 

ook ik ben benieuwd naar het eind resultaat... is een erg mooi schip.
ook ik ga dit volgen, succes

 

Eng schip als je dit zo leest... ben benieuwd wat je er van maakt Roel.

 

vervolg geschiedenis

Vervolg geschiedenis...

Yamato en Musashi zouden oorspronkelijk nog 3 zusterschepen krijgen.
In de loop van de bouwtijd komt men echter tot de conclusie dat slagschepen van beperkte waarde zijn t.o.v. carriers. De romp van het derde schip wordt tijdens de bouw dus ook omgebouwd tot carrier. Het 4e en 5e schip zijn nooit gebouwd, mede ook door tekort aan grondstoffen.
Het voert te ver om de complete geschiedenis van dit schip te beschrijven. Je kunt dat lezen (zo ongeveer van dag tot dag) op: Imperial Battleships
Als de Amerikanen (mondjesmaat) meer gegevens over het schip krijgen, krijgt het schip de bijnaam “The meanest of them all”.
Afwisselend fungeren beide schepen als vlaggenschip voor de Japanse gecombineerde vloot. Maar kijkend naar de complete carriëre van beide schepen brengen ze erg veel tijd door in de Japanse havens of op de Japanse Binnenzee.

Een van de weinige afbeeldingen van het schip tijdens de afbouwfase

Een van de oorzaken daarvan is de voortdurende problemen met het geschut. Weliswaar zijn de kanons gigantisch en hebben de granaten een grote dracht, maar de richtmiddelen zijn nog steeds optisch. Dit legt de effectiviteit van het geschut beperkingen op: het voeren van het gevecht wordt beperkt tot zichtsafstand. Pas laat in de oorlog wordt de Yamato voorzien van radar. De Amerikanen hebben vroeg in de oorlog hun vuurleiding van radar voorzien en kunnen hun geschut met hulp van radar richten. Dat resulteert in grote nauwkeurigheid op de lange afstand. Uiteindelijk brengen de kanons van de Yamato slechts één Amerikaans schip tot zinken: USS Gambier Bay, een kleine "jeep-carrier" (vliegdekschip op basis van een koopvaardijschip-romp).

In 1945 wordt duidelijk dat Japan de oorlog in snel tempo gaat verliezen. De Musushi is in Oktober 1944 al gezonken en in 1945 is Yamato het enige kapitale schip wat is overgebleven van de 4 jaar daarvoor oppermachtige Japanse vloot.
Na de invasie van Okinawa door de Geallieerden besluit de Japanse marineleiding tot operatie "Ten-Go". Samen met kamikazevliegtuigen zou de Yamato opstomen naar Okinawa, daar op het strand worden gezet om zodoende als immobiel geschutsplatform fungeren. Het schip wordt 100% beladen met munitie, maar slecht met 60% brandstof. Samen met een kruiser en 8 destroyers verlaat Yamato op 6 april 1945 de haven van Tokuyama.
Het smaldeel wordt gespot door 2 Amerikaanse onderzeeërs. Die waarschuwen de Amerikaanse vloot rond Okinawa. De carriers van Admiraal Mitscher lanceren in totaal 280 vliegtuigen: Hellcat-jagers, Avenger torpedobommenwerpers en Helldiver duikbommenwerpers arriveren op 7 april rond 12:30 bij het Japanse smaldeel.

Yamato verdedigt zich furieus. Haar 46cm geschut vuurt "sanshikidan"- munitie; een combinatie van scrapnel en rubber thermiet. Wanneer deze granaten (door een tijdontsteker) exploderen, ontstaat er in een conus van 20 graden vóór de granaat een inferno van brandend termiet en scrapnel. Elk vliegtuig wat zich daarin bevindt is ten dode opgeschreven. De tijdonstekers van deze granaten zijn echter behoorlijk onbetrouwbaar. Veel effect hebben de 46cm granaten dus niet. Haar “normale” luchtverdediging werkt echter goed. Tijdens deze aanval incasseert het schip 5bom- en 3 torpedotreffers. Hellcats scheren over het schip, uit alle macht hun .50 mitrailleurs vurend. Ze maken veel slachtoffers onder de bemanningen van het luchtafweergeschut van Yamato.

Om 13:00 arriveert de tweede Amerikaanse aanvalsgolf. Helldivers cirkelen hoog boven het schip en Avengers komen vlak boven de golven aanstormen om hun torpedo’s te laten vallen. Weer vuurt Yamato “Sanshikidan-munitie” af, met de ontstekers zó afgesteld dat de granaten 1 seconde na het afvuren exploderen, ongeveer 1.000 meter van het schip vandaan. Het heeft weinig zin; de aanvallers zijn met teveel. Het schip wordt getroffen door 4 of 5 torpedo’s. Na de aanval heeft het een slagzij van 15 tot 18 graden en de snelheid is teruggelopen tot 21 knopen. Vrijwel de gehele luchtafweer is na deze aanval uitgeschakeld.

De derde aanval begint rond 13:40. 4 bommen en 4 torpedo’s treffen het schip. De nood-stuurinrichting wordt geraakt, en het schip draait in een cirkel rond. Bovendeks is het een hel door brand, vallende bommen, beschietingen van Hellcats en explosies. Onderdeks is het niet veel beter: om de toenemende slagzij te compenseren moet Yamato veel compartimenten onder laten lopen. Op die manier worden veel bemanningsleden opgesloten en verdrinken als ratten.
Rond 14:02 wordt bevel gegeven het schip te verlaten. Op de brug (of wat ervan over is) rinkelen alarmsignalen dat de temperatuur van de magazijnen waar de 46cm munitie is opgeslagen, kritische waarden bereiken. In zo’n situatie is het gebruikelijk dat die magazijnen onder water worden gezet. De pompen van Yamato doen het echter niet meer. Rond 14:20 zijn alle systemen buiten werking. De slagzij wordt groter en groter en uiteindelijk kapseist het schip. Op dat moment explodeert haar voorste hoofdmunitiemagazijn met een enorme klap.

De wolk na de explosie, gefotografeerd door een amerikaanse piloot

Een paddestoelvormige wolk gaat 6 km de lucht in: voorbode wat Japan te wachten staat. Het schip zinkt in twee delen, compleet opengereten door de explosie. Van de 2.332 man bemanning sterven er 2.055 met haar. De rest wordt opgepikt door Japanse destroyers die rechtsomkeert maken naar Japan.

De overlevenden krijgen een spreekverbod en worden geïsoleerd en opgesloten. Sommigen krijgen hun familie pas te zien na de Japanse capitulatie. Pas de laatste paar jaren beginnen de paar overlevenden die nu nog leven hun verhaal te vertellen.
Het wrak ligt op de bodem van de Stille oceaan, ten westen van Okinawa. In twee delen gespleten is het een grote puinhoop van verwrongen staal.

Een maquette van het wrak.
Rondom het wrak liggen resten van geschut, munitie, opbouw en andere wrakstukken. Maar op de boeg van het wrak prijkt nog steeds de vergulde chrysant, symbool van het Japanse keizerrijk. Een rijk waar de zon nooit onder zou gaan…

 

Dat is het volgen waard Roel,ga ik ook zeker doen!

 

Romp #3, die tot carrier is omgebouwd, heette IJN Shinano. Deze is tijdens de proefvaart gespot door een amerikaanse sub en na een flink kat-en-muis spel door een aantal torpedo's tot zinken gebracht, de bemanning met zich mee de diepte in nemend.

Toevallig stond er in afgelopen Modelboats Magazine (uit de UK) een stuk over deze carrier
Mooi stukje geschiedsbeschrijving, Roel!

 

Een van de belangrijkste moderniseringen in de Yamato was haar rompconstructie. Om gewicht te besparen (en meer bepantsering toe te kunnen voegen) was ze voor het eerst volledig gelast, het gebruik van klinknagels werd dus geminimaliseerd. Verder was haar romp in een speciale vorm opgebouwd om de langsscheepse sterkte te kunnen behouden, maar, terug, met minimaal gewicht. Veel van de problemen die later had waren hieraan gelinkt. De sterkte was onvoldoende en de lasnaden gaven veel problemen.
Verder waren er heel strikte stabiliteitsvereisten en damage-control vereisten (zoals een slagzij van 0.5° als deze en deze tank ondergelopen is etc. Dit werd gedaan door een aantal slagzij controle tanks in het ontwerp te voegen (als je dit doet moet je natuurlijk ook terug de sterkte in je romp hebben en reserve drijfvermogen om het extra gewicht te dragen)
Ik veronderstel dat de volgende post van Roel dan over de staat van het model zal gaan? "terug" vaarklaar maken betekent dat het hier over een "oud" model gaat dat niet goed onderhouden is?!

Ik kijk er in ieder geval naar uit. Ik heb op m'n computer ook nog de "Anatomy of the ship" van de Yamato, als je wil kan ik die wel doorsturen. Daar staat ook meer uitleg in over de rompconstructie, het staal dat gebruikt werd etc. etc.

 

Frankwin, kijk even mee:
Hier de A en B turret van Yamato in 1945:


Hier het middenschip, inclusief het later bijgeplaatst luchtafweergeschut:


Zoals zoveel schepen is ook Yamato gedurende haar (korte) loopbaan vaak gemodificeerd.

 

Het model


De chrysant, nu schaal 1:200 Het 6v lampje geeft een indicatie van de schaal.

De kit van Nichimo is vrij oud. Wat niet wil zeggen dat hij slecht is, integendeel. In de tijd dat hij voor het eerst geproduceerd, zal hij "top of the bill" zijn geweest voor een plastic spuitmodel! Tegenwoordig is de modelbouwer echter beter gewend. Maar toch: filigrane verschansingen, kleine details die redelijk goed zijn weergegeven, juiste verhoudingen... Als je dit model netjes gebouwd hebt, hoef je je ook tegenwoordig niet te schamen!

Toen ik het (gebouwde) model onderzocht vielen me een aantal zaken op. Allereerst uiteraard: stof. Niet in een vitrine gestaan, dat was wel duidelijk, kijk maar eens op de bovenzijde van de onderstaande toren.

De "B"-turret

Het achter- en middendek lieten zich makkelijk verwijderen, evenals de opbouw. Zaten met schroefjes vast. Het lange voordek zat echter gelijmd, dus dat laat ik (voorlopig) lekker zitten.
Eenmaal zicht in de enorme romp begon ik een beetje te twijfelen. Ja, de vorige eigenaar had duidelijk veel tijd aan het model gespendeerd, maar ook een aantal dingen gedaan waarvan ik denk: "Hmmm..."

achterschip met roerservo. Onder het triplex: de ballast

Allereerst: de ballast. Onder een triplex plaat, zowel in het achterschip als het middenschip verstopt. De ballast bestond uit een aantal stukken bladlood, met smeltlijm op de bodem vastgezet. Op zich een prima methode, ware het niet dat het lood behoorlijk geoxideerd was. En loodoxide is niet echt een fijn goedje. Je herkent het aan een witte uitslag op het lood. Daarom meteen een tip: áls je lood gebruikt om een modelschip te ballasten: pak het in! In een plastic zak, in duct-tape of wat-dan-ook. En als je het aanraakt: daarna GOED je handen wassen. De ballast kon ik vrij makkelijk uit het achter- en middenschip verwijderen. (en daarna m'n handen en het model gewassen) In het voorschip zit het nog.

In het achterschip bevond zich één motor, die via een tandwielbak de vier schroefassen aandreef. En ja, de motor deed het nog prima op 6V, maar de reductie maakte behoorlijk herrie. Ook nadat ik de tandwieltjes had voorzien van een lading WD-40 en vervolgens nieuw vet. Bovendien slingerden twee schroefassen behoorlijk, en hadden in totaal 3 van de 12 schroefbladen reeds allang afscheid genomen van hun collega's.

De tandwielkast

Ik besloot om de schroefassen te vervangen door Graupner exemplaren en de schroeven door Raboesch. Tevens kon ik dan de 4 schroeven met 2 regelaars regelen: stuurboord en bakboord. Mocht de draaicirkel met alleen het roer te onhandelbaar zijn, kon ik altijd nog met schroeven manoeuvreren.
Hiervoor moesten de kasten waarin de schroefassen hadden gedraaid op z'n minst tot 4mm verwijd worden. Dat kostte behoorlijk wat moeite. Het plastic was hard en vrij bros, zodat met de nodige voorzichtigheid geopereerd moest worden.
De uithouders waren 5,5mm dik, en ook die moesten uitgeboord worden tot 4mm. Héél rustig aan werken dus...

Een van de nieuwe schroefaskokers geplaatst

Momenteel heb ik alle doorgangen voor de schroefaskokers op maat. Het wachten is op nog twee nieuwe schroefaskokers.
Als motoren heb ik slot-race motortjes in gedachten. Licht, op 6V een redelijk beschaafd toerental en klein.

 

Vandaag de doorvoeren van de schroefassen compleet "weggedremeld". Nu kunnen de schoefaskokers recht in de romp staan, exact in lijn met de uithouders. Dan komen daar ook geen te grote krachten op te staan.


Gaten in de romp voor de schroefaskokers. In het achterschip nog een plaat lood. Die kreeg ik er niet uit zonder risico's.

De stukken lood in het voorschip kon ik vandaag vrij makkelijk verwijderen. In totaal lag er zo'n 1,5 kilo lood in de romp. De resten van de batterijhouders heb ik ook weggezaagd.

Nog zichtbaar is een strip smeltlijm waarmee het lood vastzat. Verder niets, behalve een hééééél lang voorschip...

Daarna begonnen met schoonmaken. Eerst de romp aan de binnenkant. Alle schuur- en slijpstof eruit met veel lauw water en sop.

Daarna de opbouw. Maar daarvoor moest deze eerst verlost worden van de motor en overbrenging om de hoofdbatterij te draaien. Nichimo maakte hiervoor gebruik van een klein motortje met een behoorlijke vertraging. De bouwer had de schijnwerpers op de opbouw voorzien van lampjes, maar die deden niets meer.

draaimechanisme hoofdbatterij en grootste afstandsmeter.

Met de "techniek" uitgebouwd was het weer tijd voor sop en kwast.
De gehele romp en de opbouw zaten onder een laag stof.

Puur afwasmiddel, aangebracht met een zachte, platte kwast deed het werk.
Daarna afspoelen met schoon, lauw water. Nu staat het hele model te drogen...

Ik zit er over te denken hoe ik de hoofdbatterij weer draaibaar te maken. Ik denk dat ik dit ga doen met behulp van miniservo's. Dan kan ik de voorste twee torens onafhankelijk van de achterste toren draaien.
We gaan het zien. Er moeten eerst maar eens wat betere temperaturen in de werkplaats heersen...

 

Vorige week de buitenste schroefaskokers met assen geplaatst.
20cm lang, met 2mm dunne assen van Graupner. Uithouders heel voorzichtig uitgeboord tot de kokers er in pasten. Dan de kokers in de uithouders en in de romp, fixeren met CA-lijm en vastzetten met 2C lijm. Simpel.

Gisteren de renovatie van de aandrijving voltooit. Ik wachtte nog op twee 20cm lange schroefaskokers met M2 assen van Graupner... Helaas een levertijd van maanden.
Ik had nog wel drie 5cm kokers liggen met bijpassende asjes.
De asjes had ik niets aan.
Een van de kokers doormidden gezaagd en beide delen in de uithouders gelijmd.
Vervolgens de andere twee kokers in de gaten in de romp gelijmd, zodat de assen nu 3 lagers hebben.
Van 2mm messingstaf 2 schroefassen gemaakt door M2 draad erop te tappen. Gefixeerd met CA-lijm (met draaiende assen zodat je de minste weerstand krijgt) en vervolgens met 2C lijm in de romp gelijmd.

Volgende stap is het permanent bevestigen van de motortjes.

 

Gisteren en vanavond de 4 motoren aangesloten aan 2 regelaars: 1 aan bakboord, 1 aan stuurboord.
Ik vrees dat met zo'n lange lerp, met haar niet direct aangeblazen hoofdroer de draaicirkel ongeveer gelijk is aan een F104 Starfighter.
Dus de mixers van m'n zender geprogrammeerd om de motoren met het roer mee te laten doen.
Roer naar bakboord = bakboordmotoren uit, stuurboordmotoren blijven aan.
Roer naar stuurboord = andersom.

Mixers kunnen met een schakelaar aan- en uitgezet worden, dus over een paar dagen kan ik dat eens rustig proberen.

Overigens: wat een belachelijke roer-inrichting heeft dit schip.
Twee centraal geplaatste roeren (Voor Harm: on the centreline) waarvan eentje nog vóór de schroeven (een klein "hulproer") en een groot balansroer net voorbij de middelste schroeven geplaatst. Dus geen direct aangeblazen roeren zoals bijv de Bismarck dit had. Toch bleek de Yamato met deze roerconfiguratie redelijk wendbaar te zijn. Alleen het kleine "hulproer" (bedoeld voor kleine koerscorrecties op hoge vaart) had in de praktijk nul komma nul nut. Een eenmaal ingezette draai kon met die roer niet gecorrigeerd worden.

 

Hoi Roel

Ik heb ooit eens een Yamato gehad ,had daar 4 x speed 400 in liggen en ging prima hoor .
Ik heb zelf nog wat onderdelen besteld van Graupner levertijd na 16 Juli

 

Vanavond de eerste proefvaart gedaan, nog met open romp.
1e conclusie: er moet véél ballast in!
Micro-Magic kiel in onder de romp, een plaat lood in het achterschip (die kon ik er niet uit krijgen) 6V. 7Ah accu in de romp: nog lang niet op de waterlijn.
3 NC-accu's 7,2V erbij: nog niet.
Twee blokken lood in het voorschip: en nóg een centimeter te hoog.
Nou ja, de schroeven zaten nu tenminste behoorlijk onder water, dus gaan met die tobbe.
Schroeven: 2 x Raboesch 25mm drieblads met puntige naaf, 2 x 25mm Graupnet drieblads. (ik had maar 2 Raboesch exemplaren liggen)
Op 6V. Verbruik in het water, alle motoren op volle kracht met stilgehouden model: 1,2A. Met 4 Raboesch schroeven zal het iets meer zijn.

Snelheid: mooi richting schaalsnelheid. Niet té snel, eerder statig.
Wendbaarheid: Viel me eerlijk gezegd nog mee!
Met alle schroeven volle kracht vooruit ongeveer 5 meter.
Buitenbocht-schroeven vooruit, binnenbocht-schroeven stil: 4 meter.
Schroeven tegengesteld: ongeveer 2,5 meter.
Niet verkeerd. Vaarbeeld is (mede door de bulb-steven) best mooi.
Ik zal een dezer dagen een filmpje maken.

Terug thuis begonnen aan een klus waar ik zwaar tegenop zag: de mast opnieuw maken. Deze was afgebroken. (oud plastic, bijzonder bros)
Besloten om deze uit messing te maken.
Met de onderste driepoot eenmaal gesoldeerd, viel de rest in feite best mee.
Kalm aan met de brander, goed isoleren en de juiste volgorde aanhouden.
Morgen de uitstekende eindjes er af vijlen en de zaak netjes afwerken.

Soms heb je dagen waarbij er niets lukt, gelukkig zijn er ook dagen waarbij alles vrij soepel loopt...

 

hoe meet je dat verbruik eigenlijk?

 

+ van de accu naar de + van een (goeie) amperemeter;
- van de meter naar de + van de regelaar.
De - van de regelaar op de - van de accu.
Dan staat de amperemeter in serie met accu en regelaar.
Ik heb een snoertje voorbereid op m'n amperemeter zodat ik twee stekkers aan kan sluiten (1 van de accu naar de meter en 1 van de meter naar de regelaar).

Simpel en toch eenvoudig.

 

foto's ?

 

Ja ja ja.... Kallum an, d'r is nog meer te doen...

Na nog wat werkzaamheden verochtend ben ik vanmiddag weer naar m'n "proefvaartbassin" gegaan. De ijsbaan is mijn woonplaats. Een keurige ovale baan van 400m, gemiddelde diepte zo'n 60 cm met kristalhelder water. Eén nadeel: er liggen wel velden kroos en wier in.

Gewapend met een paar platen lood, een lood-accu, 3 NC-accu's, wat gereedschap en de romp minus opbouw daar plaatsgenomen.
Eerst de kiel onder de romp geschroefd:


Een Micro Magic - kiel die ik met aluminium hoekprofiel onder de romp zet.
Het profiel zit vast onder de romp, de kiel komt daar tussen en zet ik vast met M2 boutjes en moertjes.

Het vooraanzicht in het water, met de keizerlijke Chrysant op de boeg:



Tja en dan moet er geballast worden...
Lood erin: een paar stukken in het achterschip, een plaat in het voorschip...lood op.
Loodaccu: ballast plus aandrijving. Hmm.. nog lang niet genoeg. Voorschip ligt veel te hoog.
3 NC-accu's van 7,2V in het voorschip... Nog steeds 2 cm te hoog, maar de ballast is op!



Het Plimsollmerk (lijkt me stug dat het originele schip dit had, maar oké... krijgt bijna hoogtevrees.



Nou ja, dan maar zo; de schroeven zitten behoorlijk onder water, dus...



Filmpje op Youtube:
[media=youtube]3jel8zd6rJk[/media]

 

Hier overigens een filmpje wat een goeie impressie geeft wat voor schip het was:
Z-2tVKVPe-4[/media] - YouTube