Freewing SU-35...opkomst en ondergang....en restauratie.

Via dit modelbouwforum kon ik de hand leggen op een prachtige Freewing Sukhoi 35, nog nooit mee gevlogen. Ik was op zoek naar een mooie grote EDF jet, en met dit model kon ik niet beter wensen, volgens de besprekingen die ik ervan vond: je kan dit model zowel goedmoedig vliegen, als in het andere extreem, 3D vluchten via de "thrust vectoring", waarbij je de stuwkracht zelf in een bepaalde richting stuurt via nozzles, beweegbare uitlaatstukken.






Met Freewing modellen heb ik echter de ervaring dat de roerheveltjes veel te fragiel gemaakt zijn, en aangestuurd worden via plastieken "vorkjes" met een flinterdun pinnetje dat doorheen de roerhevel gaat. Bij mijn Mosquito is er bij de eerste vlucht namelijk zo eentje (van een rolroer) in vlucht afgebroken, met een verschrikkelijke crash tot gevolg.




Sindsdien inspecteer ik modellen op zulke zwakke plekken, en aangezien deze SU35 ook van Freewing is, net zoals mijn Mosquito, was het hier hetzelfde. Na al deze door metalen exemplaren te hebben vervangen, de EDFs te balanceren, en nog wat kleine modificaties links en rechts, was dit mooie model klaar om in te vliegen. Het was alleen wachten op het juiste weer, en de juiste omstandigheden.

En die kwamen er de voorbije zomer…. En zo reed ik die vrijdagochtend vroeg richting vliegveld, in een poging om als eerste ter plaatse te zijn en in alle rust mijn model klaar te maken en een laatste inspectie te doen. Maar dat was buiten een TV cameraploeg gerekend, die waren toevallig die week een reportage op en rond het vliegveld aan het maken. En een vrouw die aan modelvliegen doet, en die dan ook nog eens een eerste vlucht met zo'n model komt maken, dat wilden ze echt niet missen…. Tot zover mijn plan om in alle discretie te vliegen….

Om een lang verhaal kort te maken, het werd middag eer ik aan vliegen toekwam, en intussen zat daar een massa volk te kijken (ik was blijkbaar de enige van onze club die niet op de hoogte was van het feit dat die cameraploeg kwam filmen…vandaar de grote opkomst….

Onder deze grote belangstelling verliep de eerste vlucht, zij het met knikkende knieën, perfect, inclusief een landing volgens het boekje, onder applaus van het publiek.

Een tweede vlucht in de namiddag bevestigde alleen de zeer goede vliegeigenschappen van dit model, zodat de dag niet meer stuk kon voor mij.

En het mooiste van dit verhaal is dat er een professionele cameraploeg beschikbaar was om dit vast te leggen… Begin oktober 2015 werd dit uitgezonden op de VRT, maar tot nu toe kon ik nog steeds de hand niet leggen op de beelden, ondanks de belofte van de cameraploeg om mij de beelden te bezorgen (na de uitzending).

En dus maakte ik alvast deze voorlopige beelden van mijn TV scherm….beter dan niets….



Een paar kleine aanpassingen aan de instellingen, en een correctie aan de neuswiel aansturing was alles dat nodig was om verder te kunnen genieten van dit prachtige model. De thrust vectoring durfde ik nog niet te gebruiken, alvorens ik het toestel helemaal "aanvoelde".

Na nauwelijks een vlucht of vijf, zes liep het dan toch mis…. Het toestel was niet echt dichtbij, toen ik met de (redelijk turbulente) wind meedraaide dook het plots naar beneden, na scherp over een vleugel gekiept te zijn. Ik trok de gashendel dicht en kreeg terug wat controle, het toestel vloog terug vlak, maar te laat…quasi horizontaal ging het de bomen in, waar het bleef hangen.

Met de hulp van een paar clubleden hebben we het toestel uit de boom gekregen, alle stukjes die we konden vinden bijeenrapend onder de bomen.

Het resultaat was redelijk ontnuchterend….





Het brak mijn hart om dit mooie model zo aan zijn einde te zien komen, en ik begreep er niks van hoe het zo ver was kunnen komen.

Toen ik de resten in de auto laadde, was ik overtuigd dat dit model een total loss was:

• de romp was in twee stukken gebroken, en dan nog net ter hoogte van de centrale vleugelverbinding
• de inlaatkanalen waren volledig vernield; erger nog, eentje was compleet weg, niets van teruggevonden op de crash-site
• vele barsten, scheuren en blutsen overal

Thuisgekomen heb ik er redelijk snel mijn gedacht van gemaakt, en onmiddellijk een lege reserve kit besteld, om alle elektronica en de motoren in over te bouwen. Maar het vliegseizoen voor mijn SU35 zat er wel degelijk op, wegens nog veel ander werk om en rond het huis zou ik er niet meer aan toekomen om hieraan te werken.

Maanden later was ik op een ander forum over de motorisatie van dit model aan het discussiëren, omdat ik had ondervonden dat dit iets beter kon. Bij de eerste vlucht had ik namelijk de volledige lengte van de startbaan nodig gehad (80m).
Maar deze discussie wakkerde bij mij het vlammetje terug aan, en dus ging ik in onze logeerkamer de wrakstukken van mijn SU35 aan een tweede inspectie onderwerpen. En dat deed me opnieuw twijfelen of ik deze hoop onderdelen niet terug luchtwaardig kon krijgen. Het begon serieus te kriebelen om deze uitdaging aan te gaan, net zoals ik ooit met mijn Mosquito deed.

Blijkbaar heb ik telkens een langere periode van rouw nodig eer ik de moed kan vatten om zo een uitgebreide restauratie te overwegen.

Op het eerste zicht leek het doenbaar. De romp was weliswaar in twee stukken gebroken, maar het was een cleane breuk die heel mooi terug gelijmd kon worden, eventueel versterkt met wat carbon.

Het grootste praktische probleem dat ik zag waren de inlaatkanalen van de motoren. Eentje was ik volledig kwijt, de andere had de crash min of meer overleefd. Deze inlaatkanalen zou ik helemaal moeten van scratch reconstrueren. Aangezien ze structureel gezien slechts een minimale functie hebben qua sterkte dacht ik dat ik er wel kon mee wegkomen….
Een ander probleem leek een afgebroken carbon staaf van de rechtse elevon, waarvan op het eerste zicht de ene helft in de romp nog was vastgelijmd. Later zou blijken dat deze helemaal niet gebroken was….

En opeens leek het een zeer aanlokkelijk idee om het toch te proberen om deze terug luchtwaardig te krijgen. Voor een minimum aan geld heb ik terug een vliegbaar model, met een splinternieuwe kit als reserve. Indien dit lukt, zou het alleszins mijn zenuwen tot bedaren kunnen brengen en mij zover krijgen om de thrust vectoring eens uit te proberen (in pitch tenminste toch).



Deze foto toont de "mooie" cleane breuk in de romp, en het inlaatkanaal dat "ongeveer" de crash overleefde.





Dit is de afgebroken steunplaat voor de elevon:


De schade aan de vleugel is alleszins niet structureel, en kan relatief eenvoudig hersteld worden:


Aan de andere vleugel is een plastieken plaatje afgebroken:


Een richtingsroer werd er met scharnieren en al uitgerukt:


De restauratie zal ik in een volgend deel bespreken….

 

Dapper dat je dit nog gaat repareren! Het vliegbeeld was wel erg mooi dus ik kan het me voorstellen dat je hier graag snel weer mee wilt vliegen.
Je hebt wel een erg mooie vlieg locatie met een prachtige betonstrip; ik word helemaal jaloers....

 

Moedig verslagje!

 

Bedankt voor de aanmoedigingen...

En aldus geschiedde… Na het Kerstfeest bij de familie besloot ik de spreekwoordelijke stier bij de hoorns te vatten, en kijk….Franken-Sukhoi is in wording.

Ik begon met het weghalen uit de romp van alles wat niet nodig was voor de restauratie, en bevestigde alle servo verlengkabels met wat tape zodat ze niet direct in de weg zouden komen.
De verticale stabs zaten ook wat los, en dus heb ik die ook maar ineens gedemonteerd voor inspectie. Ik zal ze later eventueel ook wat versterken met carbon.
En toen was het grote ogenblik aangebroken om er aan te beginnen, bij de romp. Eerst even "droog passen" alvorens de (poly-urethaan) lijm aan te brengen, om dan met wat tape hier en daar de boel wat bij mekaar te houden. Het viel me al direct op dat het, gezien de vrij complexe vorm van de romp, bijzonder moeilijk zou zijn om de romp voldoende te ondersteunen zodat de lijmnaad dicht bleef, en dus besloot ik om de meer non-orthodoxe manier toe te passen door de romp zoals een space-shuttle rechtop te zetten. Hierdoor drukt het gewicht van het bovenste stuk recht op de lijmnaad.

Toen ik mijn space shuttle zo zag staan bedacht ik me dat ik al vergeten was hoe groot dat ding eigenlijk is….






Wat de inlaatkanalen betreft heb ik zowat alle denkbare methodes en materialen overwogen. Het grote probleem hier is dat de binnenkant én de buitenkant constant wijzigt van diameter, vorm (van rond naar semi-rechthoekig) en dikte.
Daardoor leek het me dat de enige werkbare manier was om eerst een mal te maken van de vorm van de binnenkant, en rond die mal het kanaal te bouwen.
De eerste stap bestond erin om vooraan en achteraan de vormen van het binnenste kanaal af tekenen op groene isolatieplaat, om dan een aantal blokken van die groene plaat aan mekaar te lijmen tot 1 blok. Daarna heb ik met een hobbymes de ruwe vorm eerst uitgesneden:




Daarna heb ik de mal helemaal bijgeschuurd, en ben ik beginnen experimenteren met het warm plooien van 3mm depron rond de mal.

Het eerste resultaat was alleszins al bemoedigend, en dus plooide ik al gauw een tweede laag depron, om zo met een aantal laagjes tot de juiste dikte te komen. Hoe ik dat verschil in dikte vooraan tegen achteraan moest oplossen wist ik nog niet, of die uitsnijding voor het landingsgestel. Maar één stapje met een keer…..







Om wat afwisseling te hebben besloot ik even een blik te werpen op de aansturing van één van de thrust vectoring nozzles (he zeg je dat in het Nederlands…?), waarvan ik dacht dat die afgebroken was door de klap. Ik maakte me al zorgen over hoe ik dat moest gaan voldoende sterk lijmen, maar dan ontdekte ik dat het helemaal niet afgebroken was, maar gewoon losgekomen!
Zoals je op de foto kan zien is er aan dat kniestuk een plastieken plakje bevestigd, en dat plakje past in een sleuf op de nozzle. Ik was verbaasd over hoe makkelijk dat in en uit mekaar schoof.
Achteraan de nozzle is ook wat schade te zien, en als je er goed over nadenkt is het quasi onmogelijk dat die schade door de crash is veroorzaakt. Ik ben de dag van de crash met het model tegen de deur gestoten bij het inladen (zie verder), en misschien is daar dat ding al wat losgekomen, om tijdens de fatale vlucht helemaal los te komen?
Toen ik de andere aansturingen controleerde vond ik er nog eentje die niet echt heel vast meer zat….

Heeft dit de crash dan veroorzaakt? Of was het gewoon simpelweg pilot error? We zullen het nooit weten, maar ik kan er alvast wel voor zorgen dat dit nooit meer loskomt…

Links het kniestuk met het plakje eraan vast, rechts de sleuf waar dat plakje in moet:




Hoe depron te plooien?
Ik besef dat mijn oplossing niet voor iedereen even praktisch is, maar ik gebruik een houtkachel
Als het maar een groot warmte-stralend oppervlak is, zodat je het hele stuk in 1 keer kan verwarmen.
Ik begin met de depron tegen de mal te duwen, terwijl ik steeds dichter bij de warmtebron kom. Als het stilaan echt te warm aan de handen begint te worden voel ik de depron buigen zonder dat het breekt. De truuk bestaat er dan in om de depron in die vorm even te houden terwijl de boel afkoelt, zodat de gebogen vorm behouden blijft.
Om een meer complexe vorm te kunnen buigen, bevestig ik hier en daar wat tape om de ruw gebogen depron op een paar plaatsen aan de mal te fixeren, terwijl ik met mijn vingers de oefening op andere plaatsen herhaal, tot de vorm helemaal goed is.



Nadat ik op die manier een tweede laag heb gebogen (terwijl de eerst laag met tape aan de mal bleef bevestigd), lijm ik die tweede laag met de PU lijm op de eerste. Tijdens het drogen van de lijm (die expandeert!!) hou ik de boel op zijn plaats en strak tegen de mal door middel van meer tape en een familieverpakking elastiekjes.

Eens de lijm hard is, is de vorm zo strak als maar kan zijn:


Nu is het de beurt aan de buitenste schaal, maar ik heb het gevoel dat het moeilijkste probleem al is opgelost. En het past nog vrij goed ook….
Het nadeel is wel dat die inlaatkanalen asymmetrisch zijn van vorm, en dus dat ik een tweede mal moet maken voor het andere kanaal….
Nu de inlaatkanalen helemaal open liggen valt het pas op hoe ruw de binnenkant eigenlijk is afgewerkt:



(de lijm die je nog op de foto ziet is die van het aaneenlijmen van de romp)

Ik heb eerst het teveel aan piepschuim weggesneden:




En dan even terugkeren naar het probleem van de buitenschaal.

Eerst heb ik een paar "ribben" ingelijmd:



Daarna heb ik een stuk 3mm depron op maat uitgesneden, hetwelk zal dienen als buitenschaal. De kanten daarvan heb ik afgeschuind om een mooie overgang te krijgen naar het bestaande binnenstuk.



Daarna heb ik dat buitenste stuk vormgegeven, en met heel veel PU lijm aan de binnenschaal gelijmd. Ik reken erop dat dat teveel aan lijm door expansie die holle binnenruimte tussen die ribben gaat opvullen.

Met diezelfde familieverpakking elastiekjes werd het geheel dan weer tegen de mal aangedrukt:


En dan begint het wachten weer…..

Terwijl de lijm uithardt was het tijd om eens naar die rechter elevon te kijken, want op de dag van de crash vertoonde die bij de montage van het model ineens veel meer wrijving dan normaal.
Ik vermeldde eerder hierboven dat ik met het model tegen de deur gebotst ben tijdens het inladen, en die elevon draait namelijk rond een 5mm carbon as, dewelke uit de romp steekt tijdens het transport (elevon is dan gedemonteerd).
Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik dat asje over een marmeren tablet rolde: het was licht gebogen! Dat verklaart alleszins die extra wrijving, en dus moet dat vervangen worden.
In de modelbouw winkel hadden ze dat alleszins nog nooit gezien: een carbon staaf die blijvend gebogen is….
Het nieuwe asje moest lichtjes afgeschuurd worden om netjes te passen in de elevon.

Nu de lijm was uitgehard, was ik razend benieuwd naar het resultaat van mijn inlaatkanaal.
Alle elastiekjes en tape eraf, en het resultaat was beter dan ik gedacht of gehoopt had. Het begint er nu echt als een inlaatkanaal uit te zien.
Het zal nog wat filler en schuren vergen eer dit er echt toonbaar uitziet, maar het is al bruikbaar.
En dan kan ik beginnen aan het voorste deel van het inlaatkanaal, waarvan ik hoop dat het een stuk eenvoudiger is.





Dit voorste stuk kan gemaakt worden via een eenvoudigere mal, omdat het een overgang is van semi-rechthoekig naar rechthoekig. Dat vergt maar twee malletjes van beide uiteindes, bij mekaar gehouden door een simpel afstands-stuk.

Het warm-vormen gaat intussen zeer goed, bijna ongelooflijk hoe goed je dit materiaal kan bewerken met heel veel controle over de finale vorm.
Net zoals bij het achterste stuk werk ik hier ook met twee lagen van 3mm die ik met PU lijm aan mekaar kleef, terwijl het met elastieken tegen de mal aangedrukt wordt.
Als de lijm eenmaal uitgehard is, snij ik eerst een ruwe vorm uit, zodat ik al een eerste passing kan doen op de romp.
Ik begin er nu stilaan in te geloven dat het me gaat lukken….

Als deze inlaatkanalen klaar zijn zal ik glasmat aan de binnenkant aanbrengen, zodat er geen stukjes depron of lijm of filler kunnen loskomen en in de motoren terechtkomen.











Voor we aan Nieuwjaar toe waren wou ik nog 1 ding afwerken: de uitsnijding voor het landingsgestel. Het vergde weerom een beetje denkwerk omtrent hoe ik dat moest aanpakken, gezien de complexe vorm.
Uiteindelijk koos ik ervoor om een stuk 6mm depron alvast in de juiste vorm te plooien, en de zijkanten af te schuinen om een mooie overgang met de binnenwand van het kanaal te verkrijgen:




Het kostte me heel wat snijden, schuren en passen eer het allemaal goed zat, maar uiteindelijk klopte het allemaal en kon ik het met PU lijm vastzetten:





Eens de tape verwijderd was ik redelijk blij met het resultaat:



Een eerste passing maakte me alleen maar blijer:



En toen kon ik eindelijk beginnen de uitsnijding te maken voor het landingsgestel:




Het vergde opperste concentratie om die uitsnijding goed te krijgen, want ik kon me niet veroorloven om te diep of te breed weg te snijden.

Daarna nog een laagje van 3mm depron ingelijmd:






Wordt vervolgd…..

 

Op de laatste dag van mijn kerstverlof besloot ik om nog wat aan de Sukhoi te werken, kwestie van mijn geestelijke gezondheid op peil te houden.
Ik ben begonnen met nog een paar laagjes van 3mm depron op de uitsnijding van het inlaatkanaal (voor het landingsgestel) te lijmen, om dan de juiste vorm voor de grondplaat van de retract uit te snijden:




Het werken aan het tweede inlaatkanaal heeft het voordeel dat ik al weet wat ik moet doen, wat leidt tot het grote nadeel dat het nogal saai is.
En dus moest ik mijn gedachten wat verzetten door in parallel aan iets anders te werken.

Ik had nog een paar goedkope naverbrander LED ringen liggen, al veel te lang om goed te zijn. De reden waarom ze hier al zo lang liggen, terwijl ik ze had gekocht voor dit toestel, is dat ze niet perfect passen: de buitendiameter van de ring is zo'n 5mm groter dan die van de nozzle. En dus was het tijd om een aantal oplossingen te overwegen en keuzes te maken.



Uiteindelijk koos ik ervoor om de ring aan de nozzle vast te lijmen, en met stukjes depron errond op de nozzle te lijmen de buitendiameters gelijk te brengen:




Voor het lijmen maakte ik de zijkanten van de depron stukjes zwart, om te voorkomen dat dit later onbereikbaar zou zijn.
Een extra voordeel van de depron stukjes is dat ik op deze manier de draden van de LED ring er tussen kan verbergen.
De ring zelf en de zijkant van de LEDs heb ik zwart gemaakt met behulp van een zwarte permanente stift, zodat de ring zelf redelijk goed verborgen is:



Tijdens het drogen van lijm bewerk ik de romp met industriële hoeveelheden van lichte filler.



En intussen begon ik aan de tweede rij van depron stukjes:



Om de dag af te sluiten breng ik door middel van parketvernis een laag glasmat aan op de binnenkant van het inlaatkanaal aan de kant van de romp:



Ik ben tegen dan ook begonnen met het routen van de draden van de naverbrander ring, er rekening mee houdend dat er voldoende speling moet beschikbaar zijn op die draden bij het bewegen van de nozzles:




Om te eindigen heb ik houten blokjes op maat gemaakt om de nieuwe elevon servo op zijn plaats te houden:



Die gaat nergens heen.......

 

De plaatsjes zijn niet zichtbaar. Ik zie dat je ze gehost hebt bij RCGroups, maar sommige foto's komen erdoor en andere niet. Nochtans sta ik ook ingelogd bij RCGroups. Als ik de links individueel opendoe kan ik de foto"s wel in een apart tabblad zien.
Wat je kunt doen (en dat is handig aan het nieuwe forum!) is gewoon de foto's uploaden (via upload bestand).

Over je verslag zelf: enorm boeiend om te lezen! Super ingedeeld en leest als een spannende crimi!
Het was idd goed erop en hij zag er niet proper uit.
Jouw gevoelens zijn trouwens zeer herkenbaar...

Vooral dat zinnetje: "Blijkbaar heb ik telkens een langere periode van rouw nodig eer ik de moed kan vatten om zo een uitgebreide restauratie te overwegen."
Heel heel herkenbaar... !

Zag er trouwens uit als een tweede kerstboom!
En jij mag in de keuken knutselen ;-)

Ze zeggen altijd dat herstelde toestellen beter vliegen. Ewel, ik denk dat dit een toestel voor jou zal worden met een speciaal plekje. Indien je het geluk hebt om hem na zijn herstel goed te laten vliegen (is ook altijd een portie geluk bij gemoeid) zou dit wel eens voor lang je favoriet kunnen worden

Ik lees graag verder (en hopelijk komen de foto's in orde)!

 

Bedankt voor de feedback, Dries.
Ik heb gemerkt dat de foto's terug verschijnen als ik de berichten gewoon even open voor bewerking en dan terug sluit....vreemd.... Als het probleem blijft dan zal ik wel het monnikenwerk moeten starten om ze hier ook allemaal te uploaden.
Kan je nu nog eens kijken of jij ze allemaal ziet?

 

Tijd om eens naar dat zorgenkind van een elevon te kijken. Op de dag van de fatale vlucht had die dus wat veel wrijving. Met wat schuurpapier werd het carbon asje bewerkt, maar dat maakte geen verschil. Na kort overleg met andere clubleden besloten we dat de servo dit soort wrijving wel makkelijk kon overwinnen, en dat er op het eerste zicht geen tekenen waren dat de elevon ging falen. Cleared for flight. The rest is history.
En dus probeerde ik nu eerst met wat grafiet poeder, maar dat nam de wrijving helemaal niet weg.
Intussen heb ik, zoals hierboven beschreven, al ontdekt dat de as eigenlijk verbogen was, en dus is die vervangen geworden door een nieuw exemplaar, en die loopt nu als, tja, nieuw.

Ik maakte me echter veel meer zorgen omtrent het steun-deel van de elevon, waarin de as bevestigd is. Dit was van de romp afgerukt bij de crash, en gezien de vrij grote krachten die hierop komen is het van belang om dit heel goed terug aan de romp te bevestigen.


Ik ga wat carbon gebruiken om de verbinding met de romp te verstevigen, want dit is een flight control die ik onder geen beding wil verliezen tijdens de vlucht.

Dan de vleugels. Het eerste dat ik daar aan deed was het terug lijmen van een stuk van de leading edge dat er blijkbaar door impact met een tak werd uitgerukt:


Het moet toch een redelijk harde impact geweest zijn, want zelfs de vleugelbuis werd vervormd. Deze foto werd genomen nadat ik deze terug "ongeveer" recht had geplooid:



Vooraan de vleugel is er ook een bevestiging, en die werd gewoonweg uit de romp gerukt:




Ook hier een mooie, cleane breuk, zonder missende stukken, zodat dat stuk makkelijk terug in de romp kan gelijmd worden.

Als ik de schade zo bezie besef ik me dat ik een vrij grondige inspectie zal moeten doen van alle kritische onderdelen, zoals scharnieren en roerhevels. Het is duidelijk dat de rechter vleugel en elevon een serieuze klap hebben gekregen, en ik ben verbaasd over hoe goed ze die klap hebben overleefd. Ik vermoed dat het onder meer te danken is aan de glasmat die ik erop aanbracht.

Intussen ontdekte ik ook dat je de PU lijm ook als filler kan gebruiken, op plaatsen waar er grotere gaten te vullen zijn, of waar er vele kleine barstjes tot diep onder het oppervalk te vullen zijn. Het hecht niet alleen beter dan de gewone filler, door de expansie kruipt het ook nog eens dieper in die barsten, en je kan het nog vrij makkelijk schuren ook.
Ik heb het uitgeprobeerd op die scherpe overgangs-rand tussen cockpit en vleugel, door eerst een rand te maken met masking tape, een soort bakje, en daarin dan de lijm te gieten en te laten expanderen.



Ondertussen was de herstelling van de voorste vleugelbevestiging uitgehard, en kon ik de vleugel terug verwijderen en wat meer detail afwerking doen:



Van boven gezien:



Ik heb hieruit weer eens geleerd hoe belangrijk het is om elk stukje mee te nemen vanop de crash site. Dat scheelt me nu gewoonweg uren en uren werk dat ik niets moet zitten reconstrueren in plaats van het inlijmen van brokstukken.

Zoals dit gat in de aanvalsboord van de vleugel:



Aan de romp-zijde van de vleugel werd de harmonica-vorm hersteld door de truuk met het kokend water (onderdompeling gevolgd door massage ). Dit stuk zal dan nog wel wat detail afwerking kunnen gebruiken:



En dan naar de elevon bevestiging. Op dit stukje komen grote krachten en momenten, en dus kan je dat niet alleen op een lijmverbinding laten komen.
Het zwakste punt is hier de onderkant, waar er alleen een groot contactoppervlak is tussen bevestiging en romp om de boel op zijn plaats te houden.
Aan de bovenkant is het geheel veel beter ingekapseld in schuim errond.
Ik heb eerst het gat waar de carbon as inkomt in de romp dieper gemaakt, zodat de as dieper komt te zitten. Daarna nam ik een stuk carbon dat zowel in de romp als in het schuim rond het plastieken deel komt te zitten:



Daarna werd het plastieken deel vastgelijmd, gevolgd door het stuk schuim er bovenop (onderaan de foto, omdat de romp op z'n kop ligt). Later lijm ik misschien nog wat carbon in om dit laatste extra te verstevigen.

En dan wat extra verband aangebracht om te voorkomen dat de patient teveel bloed of onderdelen verliest:



En dan een stevige klem er overheen, zodat alles netjes op zijn plaats blijft tijdens het drogen:

 

Neen ik zie ze niet. Sorry :-(
wat ik wel merk is als ik het adres van je foto apart in m'n browser inlaadt dat ze dan wel verschijnen in het verslag. Dat is omdat ze gerefereerd zijn op RCGroups als attachment. En niet als afbeelding.
Omdat jij de foto's al gezien hebt op je RCGroups thread openen ze hier ook perfect.

Dus ik heb een experiment gedaan: heb je thread gezocht (en gevonden ;-) http://www.rcgroups.com/forums/showthread.php?t=2573155), deze eens geopend in m'n browser en nadien deze thread terug bekeken. En toen kwamen de foto's wel zichtbaar hier.... Vast omdat ze in de cache zitten van mijn browser, maar omdat de MBF software geen rechten heeft (of zoiets) om direct een attachment van RCGroups te tonen.
Als je wil kan je dit even melden aan een moderator/beheerder die dit uitklaart voor je.

Nu even on-topic: je gebruikt veel PU bruislijm. Niets mis mee daarmee uiteraard maar je verliest telkens ellendig veel tijd om te wachten. Mooie breuken in EPO zijn ook perfect te verlijmen met CA (snelle roze zap bvb). Werkt niet zo instant als op hout maar het werkt wel uitstekend.
Voor schuim gebruik ik ook veel UHU por, maar dan voor de onderdelen die NIET zo kritisch belast worden. Met POR kun je ook snel doorwerken.

Maar ik moet zeggen: chapeau, het is een mooie restauratie waar heel veel hun neus zouden voor ophalen! Als ik zie met welke zorg dat je alles aanpakt lijkt het me sterk dat je tijdens de inspectie iets over het hoofd zou zien. Au contraire, ik denk zelfs dat er dingen die voor de crash misschien wat aandacht zouden verdiend hebben nu zeker hun aandacht krijgen.

Over de crash zelf: zeker dat het geen gewone stall was? Je schrijft dat je meewind een bocht ging nemen. Altijd een iets kritischer moment naar stall toe.

Succes met de verdere herbouw!

 

Ok, ik zal dat probleem met die foto's een van de volgende dagen eens goed bekijken...heel vervelend.
Een stall is en blijft mijn primaire theorie inderdaad, ik verkies om de fout bij mezelf te leggen in plaats van het al te makkelijk te wijten aan externe factoren. Urenlang heb ik de telemetrie gegevens zitten uitpluizen, maar alles bleef normaal tot op het moment van de crash (geen abrupte veranderingen stroomverbruik die zouden kunnen wijzen op engine failure, of spanningsvariaties, of signaalsterkte.....).
Alleen, toen ik die losgekomen aansturing van de nozzles vond, begon ik wel te twijfelen... Passons....het zal wel pilot error geweest zijn, en ik dacht ook aan die downwind turn als eerste verdachte, typische risico-situatie.
Er is mij gezegd dat ik met thrust vectoring de boel toch nog misschien had kunnen redden, wat ik ergens wel kan geloven. In high alpha kan je inderdaad dingen die je anders aerodynamisch gezien niet zou kunnen. Doet me wel zin krijgen om die TV toch eens te activeren in latere vluchten....

 

Pilot error blijft een grote factor helaas. Bij mij ook. In 2015 waren al m'n schadegevallen (buiten 1) min of meer pilot error. Slechte landingen, een mid-air, een stuurfout, eens een buitenlanding.
Part of the hobby.

 

Hey Dries, nogmaals bedankt voor je hulp en je feedback. Ik heb intussen de aanpassingen aan het eerste bericht gedaan, en alle foto's daarin zouden nu zichtbaar moeten zijn?

Om op de crash terug te komen, ik heb naar aanleiding van mijn conclusie (van stall) een airspeed sensor gekocht, en het plan is om eerst via gecontroleerde stalls de effectieve stall speed te bepalen, om dan airspeed alarmen in mijn Taranis te programmeren. Baat het niet, dan schaadt het niet, en het heeft een zekere cool-factor

 

Met zo'n mooie spraakfunctie dan "Eject! Eject! Eject!"

 

Intussen ook de volgende paar berichten aangepast, maar nu moet ik dringend in de tuin gaan werken

 

Hey Phaedra

Knap verslag wat je hier geschreven hebt tot hiertoe ,
Zo zie je maar zelfs een toestel crashen is voor de echte modelbouwer geen probleem , sterker zelfs !
Nu kunnen wij ook weer wat opsteken over je knappe werkwijze ,
Zal nog is moete komen kijken , tot gauw en alvast de beste wensen en nog veel veilige vluchten . Ikke =-)

 

De koffie (eventueel met additief) staat klaar!

 

Het tweede inlaatkanaal maken is, voorspelbaar, saaier dan het eerste. Niet veel over te vertellen, dus.
Maar het wordt terug interessant als ik in het eerste kanaal de zogenaamde "cheater holes" moet maken, waarlangs extra lucht voor de motoren wordt aangezogen (extra debiet). Om deze na te maken moest ik de doos van mijn reserve kit openen, omdat er van dit onderdeel niet genoeg over was na de crash om het exact te kunnen namaken.

Eerste stap was het aftekenen van de openingen:




De ware uitdaging bestond erin om de uitsnijding te doen, gezien de hoek waarin dit moest gebeuren. Na een beste schatting te hebben gemaakt ging het mes er dan uiteindelijk in:






Bij een eerste passing ziet het er alvast vrij goed uit:




En ook vanbinnen:




Het laatste dat ik nog moet doen alvorens ik dit deel eindelijk op de romp kan vastlijmen, is het installeren van een contra-deel waarin de schroef gaat om het EDF deksel te bevestigen. Ik heb besloten om dat met een stukje hardhout te doen, en blijkbaar heb ik een kortere schroef nodig:





Ondertussen is het achterste deel van het andere inlaatkanaal voorgevormd, en dit even passen helpt om de motivatie wat op peil te houden:






Daarna wat glasmat aan de binnenkant van dat tweede stuk aanbrengen. De uitdaging hier was om ineens ook de schuine kan van de cheater hole meet te bedekken:



En dan eindelijk het historische moment: het vastlijmen van het allereerste stuk van het gerestaureerde inlaatkanaal! Er goed voor zorgend dat er aan de binnenzijde een mooie overgang is tussen het nieuwe stuk en de romp:



De lange lijst van dingen die nog te doen zijn wordt nu elke dag korter en korter. Ik begin licht aan het einde van de tunnel te zien, en het is geen trein. Hoop ik.

 

In tussentijd heb ik nog wat verdergewerkt aan de SU35.

Om eens iets anders te kunnen doen dan die inlaatkanalen, ben ik begonnen om de elektrisch bediende remmen te monteren op het standaard landingsgestel.
Hiervoor moest ik de gaten in de benen uitboren tot 4mm, en de asjes van de geremde wielen afslijpen:



Een ander gadget dat ik wil installeren is een airspeed sensor, zodat ik hopelijk een basis stall warning kan configureren.
Ik ben begonnen met het lossnijden van de neuskegel:



Daarna heb ik de nep pitot afgesneden, een gat van 4mm geboord, om dan de echte pitot-static er in te schuiven:



Al wat ik nu nog moet doen is de siliconen buisjes naar de plaats van de feitelijke sensor geleiden.



En toen was het tijd om de inlaatkanalen eindelijk vast te lijmen aan de romp.
De voorkant is op dat moment nog niet echt mooi in vorm, maar dat snij ik wel bij wanneer de boel helemaal is vastgelijmd.







Eens de voorkant netjes is bijgesneden, moeten ze alleen nog wat bijgeschuurd worden, om dan met glasmat te bedekken en te verven:



De buitenkant van de inlaatkanalen heb ik intussen met glasmat en parketvernis bedekt, en alvast een hoekje geverfd met de borstel:





Op 1 hoekje waar ik verfde zag ik toch enige interferentie met de ondergrond.



Om de romp in de toekomst wat beter te beschermen tegen blutsen en krassen, legde ik op dezelfde manier ook wat glasmat tegen de onderkant:





Als ie nu in een boom vliegt, rukt ie de boom zo uit de grond

En zo kon ik eindelijk een eerste laagje airbrushen…. Een interessante ervaring, maar in het vervolg zal ik hiermee naar de garage moeten trekken vrees ik…niet iedereen hier in huis is blij met de geur van verse verf…





Wordt, zoals gewoonlijk, vervolgd….

 

Na heel wat gepruts met de asjes van de retracts kon ik de Sukhoi eindelijk terug eens op haar pootjes zetten.



Om de een of andere reden was de uitlijning van de wielen totaal om zeep na het monteren van de elektrisch geremde wielen. Eigenaardig, omdat ik alleen maar het gat in de poot van het landingsgestel had uitgeboord naar 4mm, om de dikkere wielas er in te krijgen.
Het enige dat ik hieraan kon doen, was het maken van nieuwe pinnen die de poten aan de retract vastmaken, om daarin de platte vlakjes voor de imbus schroeven wat schuiner te maken.
Maar na heel veel experimenteren en meten en slijpen kwam het uiteindelijk goed, en moet ik nu alleen niet vergeten om overal nog blauwe loctite aan te doen.

En dan begon het lange en vervelende werk van tape en verf, zodat de romp er wat minder "hersteld" uitziet.
Voor de bovenkant van de romp heb ik gewoon de borstel gebruikt in plaats van de airbrush, omdat het anders zo'n gedoe was. (naar de garage verhuizen, airbrush kuisen, verf verdunnen, …)



Bovenop deze verflaag breng ik dan nog een laag parketvernis aan, zowel om een harder oppervlak te krijgen (dit moet zowat de zachtste foam zijn die ik ooit op een model tegenkwam…er maar naar kijken geeft al blutsen en krassen), maar vooral ook omdat het beter uitvloeit, en dus ene mooier oppervalk geeft na het drogen.







Ondertussen is ook mijn pakje toegekomen met de decals. De enige plek op deze wereldbol waar ik die kon bestellen, was in China, via AliExpress. Heel veel vertrouwen heb ik niet in zulke zaken, en ik ondersteun ook veel liever de locale economie, maar voor 10 Euro inclusief verzending was mijn risico toch redelijk beperkt, en dus bestelde ik het maar.

Het goede nieuws is dat ik mijn decals heb ontvangen; iets waar ik nog niet zo zeker van was.
Het minder goede nieuws is dat ze in heel slechte staat zijn. Ze waren gewoon in wat bubbelplastiek gerold met een etiketje erop, en dat heeft zo zijn gevolgen gehad: sommige decals zijn gewoon professioneel om zeep geholpen.
Aan een klacht rapporteren denk ik nog niet….haalt niks uit bij zo'n firma's.







We zullen wel zien hoe het er uitziet eens ik ze heb aangebracht….

 

Zie het als wheatering. Die Russische jets zien er soms behoorlijk afgeleefd uit