Graupner Mosquito.

De dunne elastiekjes zijn alleen voor de foto, ze zijn te kort en zetten de achterlijst teveel onder spanning:

Eerst maar even naar de winkel voor wat deugdelijker elastieken.

Groeten, Jan.

 

Je kunt, voor nu even, ook een ongeveer 2cm breed plaatje triplex bovenop de achterlijst plakken.

 

Om de druk te spreiden.
Maar als ik elastieken gebruik, die niet zo extreem drukken, zou dat niet nodig zijn, toch?

Dan zal de bespanning er wel onder vandaan moeten, want die zit niet meer optimaal vast en als het plaatje naar voren zou schuiven, is het effect een 'beetje' weg.

Groeten, Jan.

 

Vleugel moet echt wel behoorlijk vast tegen de romp zitten, je wil niet hebben dat bij lichtjes aanduiken de vleugelneus even omhoog komt. Plaatje kun je ook met wat dubbelzijdig tape op de folie plakken, is tenslotte alleen om een paar keer te kunnen vliegen. Wanneer hij echt opgeknapt wordt kun je alles veel netter doen

 

Looping?

Ik gebruik sowieso brede 'postelastieken' en voldoende om de vleugel goed te fixeren.
De bouwer heeft een randje siliconenkit op de romp gelegd en bakpapier o.i.d. onder de romp gelegd en de boel zo laten uitharden voor een perfect aansluitende vleugel.

De kitlaag is dunner dan een millimeter, dus zolang die vast blijft zitten aan de romp (randjes komen los) zal de vleugel goed gepositioneerd zijn.

We gaan het zien, ik moet eerst een ontvanger voorzien van pennen en een printje met een buck down schakeling afstellen op 5V (bij wijze van superlichte UBEC).

Ik houdt de schakelingen in eerste instantie fysiek gescheiden, tot ik zeker ben dan ze elkaar niet negatief beïnvloeden. Als dat niet het geval is, zou ik er een Huckepack constructie van kunnen maken om het geheel zo compact mogelijk te houden.

Bij de beschikbare ruimte in deze zwever niet echt een ding, maar bij schuimpjes wil het wel eens krap zijn.

Groeten, Jan.

 

Klinkt goed en breedte postelastieken is uitstekend

 

De stevigheid van de vleugel/romp bevestiging wordt vaak getest door het toestel bij de romp vast te houden en wat te bewegen. Maar dit is niet heel realistisch, want de romp is (bij een zwever) veelal lichter dan de vleugel en de massa ervan zit vooral in het midden. Als je het toestel bij de vleugel vasthoudt en beweegt krijg je een heel ander beeld, dat meer overeenkomt met wat er in vlucht gebeurt.
Met uitzondering van de pitch van de vleugel dan.

 

Elestieken moet je altijd wat meer omdoen dan nodig. Waarom is simpel, na enkele keren gebruik worden ze kwetsbaar en kunnen ze stiekem breken. Bij de BOT weet ik dat 3 de absolute ondergrens is dus gaan er minimaal 5 op

 

Hij ziet er niet zo slecht uit hoor. Torsie controleren en eventueel met de fohn of verfbrander corrigeren. Daarna eerst vliegen en de rest naar wens aanpakken. Ik weet niet hoe die staartsectie hoort te zijn, maar dat ziet er prima uit op eerste gezicht. Wel een fors richtingsroer inderdaad maar daar heb je waarschijnlijk plezier van in de praktijk, minder uitslag geven kan altijd.

Plaatje bovenop de achterlijst zeker doen, scheelt een hoop ergernis en latere schade/slijtage.

 

Hier een foto van de staartsectie boven de tekening:



Op tekening houdt het richtingsroer op bij het eind van het horizontale staartvlak, mijn Mosquito heeft iets van 100% meer oppervlak.
(De clip van de aansturing hangt er tijdelijk op, om het roer recht te houden voor de foto.)

Groeten, Jan.

 

In het kader van 'veel te warm om te vliegen', thuis wat aan het pielen met o.a. de Mosquito.
Wat is dit een licht vliegtuig, vergeleken met de Riser...

Met postelastieken rimpelt de achterlijst van de vleugel ook, dus daar moet ik iets aan doen voor de eerste testvluchten, wil ik de boel niet in elkaar trekken.

Groeten, Jan.

 

Vandaag de Mosquito in principe vliegklaar gemaakt; een kleine 4 kanaals ontvanger met bij wijze van test een step-down schakeling voor de (in dit geval afgeregeld op) 5,25V ontvangerstroom, omdat ik niet weet of de Microprop MPR 26 wel tegen 6V of hoger kunnen...

Op advies van Ernst, de stepdown schakeling zover mogelijk bij de ontvanger vandaan geplaatst en ingepakt in metaalfolie, bij wijze van afscherming. Hopelijk wordt de step-down schakeling niet te warm in z'n verpakking.

De afregeling van de fabrieksservo op het hoogteroer werkt naar behoren en die centreert netjes.
Het afregelen van de zelfbouw versie is niet te doen; de kleinste verstelling van de potmeter laat de servo onwaarschijnlijk grote uitslagen en maken centreren doet 'ie slecht, het richtingsroer blijft na servo input naar links of naar rechts uit het midden staan, iets dat met de instelpotmeter niet te corrigeren is.
Deze servo vervangen door een standaard servo uit de voorraad; die past natuurlijk niet op dezelfde bevestigingsgaten, dus met een vulplaatje gewerkt.
De kunststof aansturing van de beide roeren is hetzelfde spul als in mijn Riser, maar loopt aanzienlijk minder soepel, wellicht de huidige binnenkabel vastlijmen en een 2 mm koolstof staafje voor de aansturing monteren. Eerst eens vliegen, misschien valt het mee.

Vanwege de lichte RC componenten, maar een 600mAh 2S lipootje, moet er nog redelijk wat lood in de neus wil de Mosquito in het zwaartepunt balanceren.

Als het morgen niet te hard waait, ga ik eens testen op het loeiharde veld.

Groeten, Jan.

 

Het testen is beperkt gebleven tot één worp uit de hand, de Mosquito glijdt goed, tot de vlagerige wind en de keiharde grond voor schade zorgden, zelfs van een meter hoogte...

Alles is inmiddels weer verlijmd, ik heb gelijk een vleugeltip, die sowieso wat sponzig aanvoelde, kaal gehaald en de oude breuken verlijmd.

Daar komt straks weer een vers stukje folie omheen en dan is het wachten op minder wind en hoger gras, want ik ben onderhand wel klaar met die bikkelharde bodem.

Groeten, Jan.

 

Vandaag verder gewerkt aan de Mosquito; de vleugeltip is voorzien van wat extra hout en balsa, zodat die straks weer in model geschuurd en bekleed kan worden:

De ijslolly stokjes zijn wat zwaarder dan balsa, eens kijken of dat extra gewicht te merken is in de lucht.

De scheuren in het balsa van de romp had ik zaterdag al gelijmd en met een blok erop te drogen gezet:

De horizontale en verticale stabilisator lagen er ook af, vandaar de tape en klemmen op de staart.

Vandaag twee strips 1,5 mm triplex pas gemaakt, de verf ter plekke weggeschuurd (machinaal) en de strips met constructielijm ter hoogte van de vleugel op de romp gelijmd.


Morgen verder.

Groeten, Jan.

 

Vandaag de overtollige lijm weggesneden en geschuurd.
Vervolgens de boel stofvrij gemaakt en ontvet en een dunne laag witte verf er op gezet, de boel hangt te drogen:

Eigenlijk zou de hele romp kaal gehaald en opnieuw geschilderd moeten worden, maar dat kaal halen is een naar klusje met zo'n balsa romp, dus daar wacht ik nog even mee.
Bovendien ben ik dan de Mosquito sticker kwijt...

Zodra het verven klaar is, en droog, moet er eerst een nieuwe laag siliconenkit aangebracht worden waar de vleugel in rust, dus dan ben ik wel weer een dag verder.

Groeten, Jan.

 

Terwijl de verf droogt, de verstevigde vleugeltip van folie voorzien.
Dit blijkt ook weer een aparte tak van sport te zijn; nu lukt de tip zelf weer redelijk, maar krijg ik plooien in de overlapping naar de witte folie, weliswaar op een spant begonnen, maar de folie op folie wil niet écht...

De bovenste is de rechter vleugeltip, die ik eigenlijk ook zou moeten aanpakken, de onderste is de verstevigde en van een dubbel zo brede rode tip voorziene linker vleugeltip.

Groeten, Jan.

 

Vandaag met 3Bft een startpoging aan het elastiek gedaan.
De Mosquito vind zoveel wind niet leuk, zeker niet als er veel turbulentie door de stad en de dichterbij liggende boerderijen en bomen ontstaat.
Bij het landen raakt de gang er volledig uit en is het een gok of de zwever horizontaal in het gras zakt, of éérst de neus in de grond wil steken. Door gebrek aan voorwaartse snelheid heb je daar weinig meer over te zeggen.
Heb ik hoogte om nog een beetje aan te duiken voor wat snelheid, dan lukt het landen wel, maar dat gaat niet altijd goed.

Bij de start wil de Mosquito dusdanig steil omhoog, dat de snelheid eruit dreigt te gaan en moet ik wat down geven om dit te voorkomen.
Na het lossen van de lijn heeft de wind het voor het zeggen en vliegt de Mosquito óf héél traag tegen de wind in, of gaat er voor de wind vandoor, tussenin is er eigenlijk niet. Nou ja, haaks op de windrichting vliegen, wat ook niet soepeltjes ging wegens de lage snelheid.

Voor de derde start wat meer ballast voorin gedaan (15 gr) zodat het zwaartepunt wat voorlijker wordt en het gewicht wat hoger. Tevens een paar klikjes down op het hoogteroer.
Nu ging de start beter, maar moest ik na het lossen blijven trekken, om te voorkomen dat de daalhoek te groot zou worden.
Ik zit te denken over een 'start positie' voor het hoogteroer onder een schakelaar op de zender, zodat de boel eenmaal op hoogte gelijk neutraal staat als je de schakelaar omhaalt.

Helemaal in de neus, vóór het motorschot, zat ook nog lood, daar kwam ik achter toen de derde landing ook de mist in ging en de neus er af brak.
Toen was ik er wel klaar mee en heb de boel ingepakt en ben gaan vliegeren...

De Riser had ik ook bij me om de nieuwe lijntjes van de spoilers te testen, maar die is de auto niet uit geweest.

De neus zit er inmiddels weer op, na droging maar een glasweefseltje met epoxy er op, want deze constructie is wel een érg slappe hap.

Het zwaartepunt zit precies op de goede plaats, maar gang zit er niet in.
De Mosquito is dus een lichtweer zwever.

Groeten, Jan.

 

> Bij het landen raakt de gang er volledig uit en is het een gok of de zwever horizontaal in het gras zakt, of éérst de neus in de grond wil steken. <

Dat klopt niet. Een model heeft een snelheid t.o.v. de lucht en heeft geen idee of het hard waait, m.a.w. of de grond snel of langzaam gaat.
Wat er gebeurt: naarmate het toestel dichter bij de grond komt, neemt de windsnelheid af ("windgradiënt"). Als het heel geleidelijk gaat kan het toestel zich misschien aanpassen, maar het kan ook (bij veel wind, en zeker in combinatie met wat turbulentie) dat door het wegvallen van de tegenwind de luchtsnelheid opeens onder de overtreksnelheid komt, en de logische reactie is dan dat de neus omlaag gaat om snelheid aan te duiken.
De remedie heb je al ontdekt, beetje extra snelheid erop en die vlak boven de grond uitmelken. Overtrek op 10 cm hoogte doet geen pijn.

 

Zo een oude zwever word fragiel, lijm die lost tussen de triplex en zwaar belaste verbindingen.
Ook als je veel vliegt , heb dat ondervonden bij mijn zever trainer van 308 cm span, 350 vluchten van gemiddeld 20 min .
Brak gelijk glas bij het minste schokje, niet de vleugels maar de romp voor de staart.
Om minder down te hoeven drukken, achter onder de vleugel plaatje van 1 mm en testen , als het goed is met een ribbel selicone de rest opvullen , pvc folie onder de vleugel, dan heb je de juiste vorm en het plakt niet.

 

Hallo René,

Ik heb bij de reparatie van de zijden, de oorspronkelijke resten siliconen verwijderd en na het schilderen opnieuw aangebracht, de vleugel met plastic eronder in de kit gedrukt (met elastieken in de kit gedrukt, afstandhouders in de kit, zodat niet alles er tussenuit geperst zou worden) en laten uitharden.
Voor mijn gevoel is de kit aan de achterzijde wat dunner uit gevallen als voorheen, wat de noodzaak tot down geven zou verklaren.

Ik zal de boel eens nameten en desgewenst de achterzijde omhoog brengen en zien wat dat brengt.
Want dit vliegt voor geen meter...

Groeten, Jan.