Roebers Twin Astir 19inde80

Nee dit is geen probleem , de multiplex stekkers gaan inderdaad behoorlijk stevig in en uit elkaar .
Maar zo gauw jij de veer los hebt van de vleugels , en de vleugel een cm. of 4 vrij hebt van de romp dan kun je al makkelijk de stekkers uit elkaar halen .
Ik heb het zo op al mijn toestellen , o.a. een ASW22 van 4 meter span en op de Alpina 5 meter span . En het bevalt mij prima.
En de 4cm. ( of meer ) servo draad schuift makkelijk in de vleugel .
Kan ook andersom natuurlijk, stekker vast op de vleugel en los in de romp.

 

In mijn andere modellen liet ik beide delen los van romp en vleugel, en zoals steeds deed ik na het solderen en testen een flinke kwak smeltlijm rond de solderingen, om te vermijden dat de trekkrachten rechtstreeks hierop zouden komen.
Ik vond het echter wat vervelend om telkens die loshangende stekkers, zowel in de romp als in de vleugels, te hebben bij het in- en uitpakken en transporteren. Vandaar dit nieuwe experiment, wat me tot nog toe zeer goed bevalt: ik neem de vleugels uit hun hoes, schuif ze over de vleugelverbinder tegen de romp aan, extra duwtje om de stekkers in te pluggen, veer aanspannen en klaar.

 

Intussen heb ik al vele uren kunnen vliegen met dit model, en ik kan alleen maar concluderen dat het echt een droom is om mee te vliegen: zeer stabiel in gewone vlucht, pikt veel beter thermiek op dan ik verwachtte, en de landingen zijn perfect te controleren mits de juiste curve op de remkleppen.
Het systeem met de vleugel-connectoren blijkt tot nu toe zeer goed en efficient; op een paar minuten tijd is het toestel vliegklaar of ingepakt.
Het enige incident dat ik tot nu toe mocht ondervinden was enkele weken geleden, toen het startkarretje om een of andere reden sterk naar links afweek en het model al net genoeg snelheid had om van het karretje af te vliegen, maar niet genoeg snelheid om een correctie te geven. Resultaat: gebroken propeller en motorschot losgekomen.
Het heeft me wat ellende gekost eer dat probleem met het motorschot helemaal was opgelost, maar nu heb ik dankzij wat ingebouwde "side-thrust" naar rechts een model dat nu kaarsrecht trekt bij het opstijgen.
Vandaag was de wind heel variabel, zowel in sterkte als richting, maar dat bleek geen enkel probleem met de Twin Astir; zowat elke landing was met zijwind, en dat verdroeg die zeer goed. Ik zal alleen de rolroer uitslag wat moeten vergroten, want in sterke thermiek wil ie soms niet draaien ondanks volle stick uitslag.
Dit is echt een top-model, echt zeer blij dat ik het op de kop heb kunnen tikken.

 

Na een mooie zomer kwam het vliegseizoen voor de Twin Astir vroegtijdig ten einde, doordat de motor vibraties bleven terugkeren. Eind augustus was het dan weer eens zover, en tot mijn grote frustratie moest ik dit geweldige toestel aan de grond houden.
Het vliegseizoen was echter niet helemaal gedaan, en dus moesten de werkzaamheden aan de Twin Astir uitgesteld worden (ook omdat ik er een beetje genoeg van had intussen, na een paar noodherstellingen)
Ik had al enkele ideeën uitgewerkt, zoals het dwars over het lijmoppervlak van de motorsteun hier en daar stukjes staaldraad in te lijmen, en de klap-propeller tot treurens toe te balanceren, maar niets bleek nog te helpen. Zelfs een reserve motor (die klaarligt voor een ander model) erin monteren veranderde niks (wat bewees dat de as van deze motor nog wel recht was).
De kern van het probleem is volgens mij die erg lange as: elke minieme onbalans wordt hierdoor versterkt, door de grote krachtarm tussen propeller en motorsteun. Ik koos ervoor om vooraan in de neus een extra kogellager te monteren, zodat de mogelijke vibratie daar al opgevangen wordt.
Dat vereiste echter dat ik de bestaande structuur uit de neus moest slopen, en dat ging niet geheel zonder lichte schade. Gelukkig was het model nog niet helemaal afgewerkt....nu valt dat nog makkelijk te herstellen.
Ik maakte een soort doosje van balsa en flinterdunne triplex, waarin het lager netjes past, en rondde de kanten ervan af zodat ik het vooraan in de neus kon inlijmen:



Daarna maakte ik een nieuwe set van motorsteunen (eentje dat vast ingelijmd wordt, het andere dat aan de motor vastzit schroef ik daar dan op vast). Ik deed ook mijn best om de bouten die beide delen verbindt beter te spreiden over het oppervlak, voor zover de beperkte ruimte in de neus dat toeliet. Daarna mocht ik de oefening van het inlijmen van de voorste steun herhalen, de achterste steun bescherm door versheidfolie om de lijm ervan weg te houden


Ik liet het minimum 1 dag uitharden, en vanmidag had ik de kans om de motor eens volgas te laten lopen. En jawel, alles loopt nu terug helemaal soepel.
Van zodra het weer het terug even toelaat doe ik een paar testvluchten, om te zien hoe goed dit houdt. En dan kan ik de romp gaan afwerken en spuiten...

 

Dat is vrijwel exact hoe ik mijn motor ook heb gemonteerd. Zonder extra steunlager in de neus is dat niet te doen denk ik

 

Ik moet je gelijk geven; achteraf gezien moest dit probleem vroeg of laat opduiken. Het verbaast me dat ik zo lang heb kunnen vliegen zonder problemen.
Die zijn begonnen bij het eerste incident waarbij de propeller de grond raakte; dat moet mijn motor ophanging op een of andere manier verzwakt hebben, waardoor vibraties vrij spel kregen.
Ik dacht eerst aan een gebogen motoras, maar zelfs als ik een nieuwe motor monteerde bleef ik problemen hebben.
Hoedanook, ik leef op hoop dat het probleem nu definitief van de baan is.

 

Vorige week kon ik eindelijk een testvlucht maken met de nieuwe motorophanging, en het was een succes: de motor draait nu fluisterstil en volledig trillingsvrij. Ik kon twee vluchten van rond de 20 minuten maken (vroegtijdig afgebroken vanwege koude handen/vingers), zodat ik de motor verschillende keren kon laten lopen.
De tweede vlucht verliep echter op een ander vlak vreemd. Tijdens de vlucht kreeg ik steeds meer problemen met bochten, en ik moest steeds meer het richtingsroer gebruiken om een degelijke bocht te kunnen maken. Ik weet het eerst aan de wind (windkracht 2-3 die dag), maar dat bleek al snel niet te kloppen, omdat het probleem zich stelde ongeacht de vliegrichting. Bij het inzetten van de landing, de laatste bocht naar de landingsbaan, voelde ik het probleem het ergste, en ik moest alle moeite doen om het toestel op te lijnen met de baan. Op het laatste moment kwam er waarschijnlijk een windstoot, het model maakte een plotse bocht (geen stall, ik had nog ruim snelheid genoeg), en ik kon nog net voorkomen dat het een radslag maakte. Harde landing, dat wel....steunplaat van landingsgestel was gebroken.
Bij nadere inspectie vond ik dat één rolroer volledig losgekomen was; alle scharnieren waren gelost. Dat zou wel eens de problemen kunnen verklaren die ik ondervond. Dit moet gebeurd zijn tijdens de vlucht, want bij de eerste vlucht ondervond ik geen enkel probleem, en ik doe altijd een grondige controle van alle stuurorganen voor elke vlucht.
Intussen heb ik alle stuurvlakken gedemonteerd, en ben ik bezig met alle scharnieren te zekeren door een 2mm gaatje te boren doorheen het hout en de scharnier, om er daarna een tandenstoker doorheen te steken en vast te lijmen.
En daarna is het tijd om eindelijk de romp eens in detail af te werken en te spuiten.
Een ander probleem om op te lossen is de niet-zo-stabiele montage van de horizontale stabilo: er is te weinig contact oppervlak waarop die rust, waardoor die wat kan wiebelen.
Ondanks de problemen was ik toch weer erg onder de indruk van de vliegeigenschappen van dit toestel. Ondanks de koude en de gure wind pikte die toch wat lichte thermiek op, en ik landde na 20 minuten met nog 60% batterij capaciteit.

 

Intussen heb ik wat tijd genomen om de Twin Astir eens goed onder handen te nemen.
Het belangrijkste probleem was het loskomen van de scharnieren. Ik heb ze aldus allemaal gedemonteerd, en daarna gezekerd met de oude techiek van de tandenstoker:

Dat vereist nu wel dat ik de bespanning zal moeten herdoen op die plaatsen, maar dat is sowieso nodig (zie verder)
Het herstellen van de steunplaat van het landingsgestel was eenvoudig: de breuk lijmen met witte houtlijm, om daarna err extra stukje triplex over de breuk heen te lijmen:

Een probleem dat er in de loop van de tijd is gekomen, is het losszittende stabilo. Niet alleen kan je het intussen behoorlijk wat op en neer wirbelen (in de rol-as), maar ook nog eens in de yaw as.
Dat is enerzijds te wijten aan het te kleine contactoppervlak, verergerd door sleet op de draad van de nylon bevestigingsbout, waardoor de boel onvoldoende aangespannen kan worden.
Die spleet is wat overdreven te zien op volgende foto (stabilo zit los):

Ik besloot om stukjes triplex en hard balsa op maat te schuren om die spleet nauwkeurig op te vullen. Dat vulstuk heb ik dan met epoxy aan de verticale stab vastgelijmd.
Een ander probleem loste ik hiermee ook ineens op, namelijk dat het stabilo niet meer haaks stond op de verticale stab. Tijdens het uitharden van de epoxy forceerde ik een rechte hoek tussen beide:

Het vulstukje zit nu perfect:

Restte alleen nog het wat bijsnijden van de rand, en de overgang tussen beide met wat filler op te smukken.
Daarna heb ik menige avond gespendeerd aan het opkuisen van de romp: verwijderen van vlekken, lijmresten, opvullen van gaten en krassen met carrosserie filler, en dan eindeloos nat schuren met korrel 1200.
Bij een auto onderdelen winkel kocht ik dan wat primer en hoogglans witte lak (MOTIP), om dan de huisgenoten gek te maken met verfgeur die vanuit de garage stilaan het halve huis vulde.
Maar het resultaat mag best gezien worden. Na de eerste laag:

En na de glanslaag en het aanbrengen van de nodige oranje en blauwe details (om het origineel te matchen dat ik ooit zelf vloog, zie foto's op eerste pagina):


Nog heel wat werk te doen eer deze terug kan vliegen, o.a. aanpassingen aan de steunplaat voor de batterij (batterijen zitten meer naar achter dan eerst gedacht, velcro moet verplaatst).
Maar de vleugels baren me de meeste zorgen.

Na de zomer maakte ik de fout om ze te stockeren in een nauwelijks verwarmde en niet echt droge ruimte, met een hele hoop kreuken en luchtbellen tot gevolg.
Blijkbaar was mijn eerste fout dat ik de Oracover niet goed aanbracht, en de stockage in de voorbije maanden hebben de rest gedaan.
Ik ben intussen bezig met het verwijderen van de Oracover, ik slaagde er maar niet in om de bubbels en de kreuken weg te krijgen.
Ik ga een paar experimenten doen met Oracal vinyl, om te zien hoe dat lukt (maar me eerst degelijk documenteren over hoe ik dat best aanbreng, om niet opnieuw dezelfde fouten te maken).

 

Gaaf model,mijn oom had indertijd een echte 1op1 .
Daar ben ik menig keer mee meegevlogen op Hilversum.
En ook in Frankrijk op vakanties.
Ik ben benieuwd naar het model als die klaar is.

 

Nog wat vorderingen met de Twin Astir.
Iets dat ik al lang uitstelde was de afwerking van de canopy; er moest nog een wit randje aan (wat handig is om de lijmnaad met het frame ineens ook te verbergen)
Aangezien ik toch nog witte vinyl had liggen, besloot ik om die hiervoor te gebruiken. Ik had gehoopt om die in 1 stuk over die complexe vorm die de canopy is te kunnen rekken, maar dat bleek niet echt mogelijk. Eens je de vinyl lostrekt van de beschermfolie, wordt het één grote zelfklevende chaos, en bij het minste contact met de canopy kleeft dat ook echt.

Na enkele wanhoopspogingen (ook met slechts een deel van de beschermfolie te verwijderen..) heb ik het dan maar stuk voor stuk aangepakt, en een heel kleine verbindingsnaad toegelaten, nauwelijks te zien.
Om nu een smalle rand aan de omtrek te snijden was de volgende uitdaging, gezien de ronde vormen hiervan.
Na een paar experimenten met tape, herinnerde ik me een soort snijpasser die ik ooit kocht bij HK.

Ik kon nu de naald gebruiken om de omtrek netjes te volgen, terwijl het mesje op een vast afstand de vinyl voorzichtig snijdt. De kunst is om net niet door de vinyl heen te snijden, zodat de canopy niet beschadigd wordt. Dat lukte vrij goed van de eerste keer, als je maar kalm en rustig blijft.

Er is een licht kleurverschil tussen de vinyl en de romp, maar dat stoort niet echt, gezien de kleine oppervlakte van het vinyl.

Volgende uitdaging is de staart. Bij de laatste vlucht viel het erg op dat het horizontale vlak echt scheef stond, en het was dan ook nog eens erg "wiebelig"; je kon de zijkanten te makkelijk op en neer bewegen.
Dat wiebelen loste ik al op door het contactoppervlak beter passend te maken. Maar nadere inspectie toonde wel dat het verticale deel wel erg flexibel is, en de aanvalsboord ervan was al gebarsten door de krachten die er op kwamen tijdens de vluchten. Je kon de verticale stab echt samenknijpen en verdraaien ten opzicht van de romp, wat uiteraard niet zo goed is voor niet alleen de vliegeigenschappen maar ook niet voor de levensduur ervan.
Na wat onderzoek zag ik dat dit eenvoudig op te lossen is door wat foamboard als een soort verticale rib in te lijmen in de staart. Het foamboard is lekker licht, en sterk in lengterichting.
Ik moest dan eerst wel de bevestigingsplaat van het richtingsroer terug verwijderen, zodat ik terug aan de binnenkant van de staart kon

Eens dat open was kon ik er van profiteren om ineens ook nog een extra klem te plaatsen over de connectoren van het verlengsnoer van de hoogteroer servo...maakt me iets geruster.

Na wat gepuzzel had ik een verstevigingsrib gemaakt van foamboard, met uitsparingen voor de richtingsroer kabels en de hoogteroer servo kabel

Dit voelt ongelooflijk veel steviger aan, zowel in samendrukken als in torsie, en het weegt bijna niets extra.
Nu kon ik de bevestigingsplaat van het richtingsroer terug inlijmen


Het derde probleem waar ik al lang mee zat zijn de landingsgestel deurtjes, of de bediening daarvan. Het mechanisch bediende landingsgestel is heel robuust (zoals de laatste harde landing aantoonde), maar laat bijna geen ruimte naast het wieltje om nog iets van bedieningsstangen of dergelijke te laten passeren.
Verschillende avonden passeerde ik zo met het bestuderen van dit mechanisme om tot iets werkbaars te komen, en nu denk ik het gevonden te hebben.
Aan de zijkant van de wielarmen bevestigde ik een paar armpjes die ik maakte uit overschot van printplaat. Op die armpjes monteer ik een plastic kogeltje (gemaakt van "pareltjes" van een kinder halssnoer):

Na wat zoeken en passen met de juiste maat en wat wegslijpen hier en daar werden de deuren eindelijk netjes opengeduwd bij het buitenbrengen van het wiel, en dienen die kogeltjes ook nog eens als deurstop bij het sluiten van de deurtjes.
Een paar elastiekjes zorgen voor de nodige mechanische sluitkracht (voor veertjes is er echt geen plaats)

En zo ziet het er uit als het wiel naar binnen is:


Nu nog wat afwerking en afstelling van het mechanisme, en de deurtjes zijn een feit.

Verder heb ik nog de horizontale stab gebruikt als experiment om die in dezelfde kleur te spuiten als de romp. Dat is redelijk goed gelukt, maar enorm veel werk om het oppervlak mooi glad te krijgen: eerst alle barsten en spleen en voegen met filler afwerken, massa's aceton gebruiken om de lijmresten van de Oracover te verwijderen, schuren, schuren, schuren om alles glad te krijgen.
Daarna een primer erop, die de laaste oneffendheden zeer duideijk accentueert; een spuitbus filler gekocht bij de autospeciaalzaak, daarna wat fijnschuren en dan afwerken met de hoogglanslaag.
Het is verre van perfect, maar perfect van ver.
Het doet me twijfelen of dit doenbaar is voor twee hele vleugels....want het vliegseizoen is op komst, en ik heb nog zoveel te doen.

 

Hoi Phaedra, wat een mooi en volledig bouwverslag.! veel mooie foto's.
Ga dan ook maar aan de slag met mijn Twin van Grob, 3.2 spanwijdte met 7 servo's in de romp..

Gr.Peter

 

Bedankt!
Ben heel benieuwd naar jouw Twin!

 

Vandaag eindelijk de laatste loodjes gelegd van dit model.
Na heel wat overpeinzingen besloot ik om de vleugels toch niet te verven (veel te veel voorbereidingswerk, afgaande op de stabilo), en geen vinyl te gebruien (ik vind het juiste wit niet, en geen ervaring met vinyl). En dus terug naar de lokale modelbouwzaak voor een paar meter Oracover, waar ik een goede tip kreeg voor het verwijderen van de lijmresten van de oude Oracover: wat keukenrol-tissue ertegen strijken, en terwijl het nog warm is het eraf trekken, zodat wat lijm meekomt met de tissue. Dit werkte niet echt perfect, en dus moest ik nog aan de slag met aceton om de laatste resten eraf te krijgen.
De rolroeren en spoilers nog met oranje afgewerkt, en nu vind ik het echt een plaatje:

Daarna was het de beurt aan het batterijvak; door een verkeerde inschatting van het zwaartepunt bij de bouw van het model, had ik het vloertje t'eveel naar voren ingelijmd, waardoor de zware 4S batterij niet echt perfect betrouwbaar gemonteerd zat bij elke vlucht. Een nieuw tussenvloertje bij ingelijmd, en nu zit die batterij muurvast.

Het openen van de deurtjes van het landingsgestel bleef onbetrouwbaar, en ik concludeerde dat het aan de te oude en zwakker servo moest liggen. Terwijl ik dan otch in de modelbouwzaak was heb ik ineens een sterker exemplaar gekocht, en dankzij het verstevigen van de bedieningsstang van het retractiemechanisme werkt het nu perfect, telkens weer.
Ik ben ook overgeschakeld op een iets zwaardere 3S ontavnger batterij, zodat deze ook ineens naar achteren moest verplaatst worden:

Alles terug even gemonteerd en een finale balancering gedaan, en ze is terug klaar voor een nieuw seizoen:

 

We zijn intussen weer vele vlieguren verder, en de motor houdt het heel goed uit. Af en toe meen ik wat resonantie te horen, maar het kan zijn dat ik me iets teveel daarop focus, en daardoor dingen ga horen die er niet zijn.
Alles loopt dus prima, alleen de deurtjes van het landingsgestel moesten er al bij de eerste landing (een zachte) al aan geloven; zelfs gemaaid gras was er teveel aan. Ik heb ze onmiddellijk verwijderd, en ik moet eens goed nadenken wat ik er ga mee doen. Als ik ze nog ga gebruiken, moet ik ze veel verder laten open gaan zodat ze verder van de grond wegdraaien. Het is maar een detail, en het stoort alleen als het model recht boven je vliegt, dan zie je die opening.
Waar ik echter dringend moet mee experimenteren, is een mix van de spoilers naar het hoogteroer. Als ik de spoilers opentrek, dan duikt de neus sterkt naar beneden, waardoor mijn landingen toch nog altijd een beetje snel blijven. Wel heel effectief om snel hoogte te verliezen, maar ik word er wel wat nerveus van als ik het zie.
De laatste dagen ook bezig geweest met de telemetrie.
Ik had de openXsensor GPS sensor toegevoegd, als test, om tesamen met het GPS widget mij te helpen om binnen onze afgebakende vliegzone te blijven.
Zondag was ik vroeg gaan vliegen, (met redelijke thermiek toen de lucht nog koel was om 8u) en toen ik thuiskwam wou ik ook een spanningssensor toevoegen, om de spanning van de cellen van de vliegbatterij te bewaken.
Toen bleek dat ik geen telemetrie meer had (terwijl ik vlak ervoor nog gevlogen had met vario en andere parameters). Het viel me meteen op dat die GPS antenne heel warm stond, en toen drong het tot me door dat ik en heel domme fout had gemaakt: ik had die antenne met dubbelzijdige tape op de Arduino gekleefd, maar dan recht op de CPU. Dat in combinatie met deze temperaturen, kon niet anders dan foutlopen. De Arduino is alleszins voor de schroothoop, zo dood als ene pier.
Gelukkig kost dat niet veel, en had ik er nog een paar op reserve liggen, maar dan kwam het volgende probleem: van zodra ik de GPS tesamen met de spanningssensor gebruik, dan valt die laatste altijd weg na enkele seconden. Er is dus ergens een conflict; ik heb al wat gespeeld met de ID's, maar dat loste het niet op.
Goed, dat is iets voor later, ik vlieg nu zonder de GPS, omdat ik de spanningssensor belangrijker vind.
Nog leuk gevlogen gisteravond, er stond redelijk wat wind op hoogte, en soms leek het alsof ik aan het hellingvliegen was, zo hing de Twin bijna stil in de wind, leek het wel. Alleen de landingen waren uitdagend, omdat de wind op elke beschikbare piste wel wat dwars stond. Maar ook dat is perfect te beheersen met dit topmodel.

 

Vandaag wou ik van het relatief goede weer profiteren om nog eens enkele mooie vluchten te maken met de Twin Astir.
Alles zag er goed uit om te starten tot ik de laatste controles deed van de stuurorganen en merkte dat 1 remklep niet uitkwam. Na wat foutzoeken en in- en uitpluggen op het terrein, zag ik dat de connector aan de vleugelwortel los zat, en dus gewoon naar binnen geduwd werd als ik de vleugel tegen de romp duwde. Geen vluchten dus vandaag, met zo'n defect wou ik zelfs niet overwegen om op te stijgen.
Thuisgekomen wou ik er toch het fijne van weten, maar het eerste probleem waar ik tegenaan liep was dat het niet evident was om die remklep open te trekken (met geïntegreerde motor), om ze te kunnen demonteren. Na wat gepruts kon ik dan toch aan de vijsjes onderaan de remklep. Ik heb die dan meteen aan de servotester gehangen, en tot mijn opluchting bleek die wel degelijk te werken.
Volgende stap was om de connector aan de vleugelwortel te demonteren. Die zat toch nog redelijk goed vast, zodat ik met een hobbymes er rond sneed om hem beter los te krijgen. Grove fout; ik bleek een signaaldraad te hebben doorgesneden met die ondoordachte actie, en dus was chirurgie onvermijdelijk

Mijn eerste gedacht was: ik heb het probleem gevonden, maar die doorgesneden draad is van de rolroeren. Dat wordt dus nog wat foutzoeken, nadat ik die draad heb hersteld.
De chirurgie ging ik sowieso doen, om de connector beter van binnenuit te kunnen vastlijmen, zodat die niet meer achteruit kan geduwd worden bij het monteren.
De Twin Astir zal dus de eerste weken ook niet meer vliegen.

 

Wel, na maanden op het rek te liggen, heb ik de Twin Astir terug op de werktafel gelegd om dit probleem op te lossen. En ik heb de oorzaak gevonden van de falende remklep. O ja.
Maar eerst, de herstellingen.
Na de doorgesneden draden terug aan mekaar gesoldeerd te hebben, zocht ik naar een betere manier om de MPX connector in de vleugel vast te maken.
Nu ik toch een soort luikje heb uitgesneden, kan ik ineens veel beter aan de binnenkant werken, en koos ik ervoor om twee houtblokjes in te lijmen, met zoveel mogelijk contact oppervlak met de vleugelstructuur.


Aand die blokjes schroef ik dan de connector vast

Daarna monteerde ik de vleigel terug aan de romp, zodat de connectoren netjes opgelijnd zaten, om dat de houtblokjes met heel wat 30-minuten epoxy vast te zetten aan de vleugel.


Dat gaat nergens meer heen, zeggen ze dan.
Tijdens het uitharden testte ik nog de werking van rolroer en remklep (tijdelijk vervangen door een servo), om er zeker van te zijn dat de connector goed contact maakte in deze positie.
In een laatste stap, of dat dacht ik toch, monteerde ik de remklep terug in de vleugel. Bij een finale functionele test, bleek deze niet helemaal meer dicht te gaan. Dat kon natuurlijk liggen aan het feit dat ik ze had moeten openwrikken om ze te kunnen demonteren. En dan is mechanische vervorming van het mechanisme niet uit te sluiten.
Ik hing de remklep terug aan de servo tester, om de eindpunten te kunnen zien, en tot mijn verbazing ging ze dan wel volledig dicht.
Ik liet het effe rusten om na te denken over de te volgen strategie. Ik besloot om het mechanisme van naderbij te bestuderen, en sloot terug de servotester aan.
Toen ik de batterij aan de BEC koppelde, hoorde ik alleen nog "pets", een beetje rook en de zalige geur van "Verbrande Elektronica N° 5". De BEC is heengegaan.
Dan maar de servotester aan de labo voeding, om eens te zien hoeveel stroom die remklep wel niet trekt. Geen. Remklep is even dood als de BEC.
De oorzaak van de falende remklep is gevonden: ze is kapot.
Dan maar een nieuwe set besteld, exact dezelfde, want ik heb geen zin om de inbouw van een ander model volledig aan te passen.
Maar dit is dus duidelijk een nadeel van zo'n elektrische remklep: als die kapot gaat, dan is het einde verhaal, geen vervangingsonderdelen, gewoon het geheel vervangen, per paar te bestellen.
Nu wachten op de nieuwe, in tussentijd het luikje netjes afwerken met een paar kleine schroefjes, zodat makkelijk toegang heb tot de achterkant van de connector.

 

De nieuwe remkleppen zijn redelijk snel geleverd, wat goed nieuws is.
Door deze grondig(er) te bestuderen heb ik ook ontdekt welke fouten ik heb gemaakt in het verleden, waardoor deze waarschijnlijk stuk gegaan zijn.
Een eerste fout was het negeren van de gaten in de bovenkant van de remklep

Deze lijnen namelijk perfect op met de gaten in de onderkant, en laten dus toe om de gesloten remklep te verwijderen uit de vleugel, zonder ze te hoeven openwrikken. Hiermee heb ik ze waarschijnlijk finaal kapotgemaakt.

Zeer domme fout van mij, ik kan niet begrijpen dat ik dat niet gezien heb bij de montage.
Een andere fout was dat ik niet heb opgemerkt dat het bewegende deel van de remklep heel lichtjes verzonken ligt in het geheel. Ik had bovenop dat deel namelijk een strip balsa gelijmd ter afwerking, en ik vermoed dat dit na het sluiten van de remklep een zekere spanning op het geheel heeft achtergelaten, waardoor uiteindelijk het bedieningscircuit in beveiliging is gegaan en heeft geweigerd de remklep te openen.
Om dit te voorkomen, heb ik nu een strip van 1mm triplex bovenop gelijmd, na opruwen van het oppervlak

Dit keer heb ik de gaten opengelaten.
Bovenop dit strip komt dan het laagje balsa

En nu is er een mooie spleet tussen de laag balsa en de behuizing van de remklep.

Die bovenste laag balsa is uiteraard nog te dik, en moet bijgeschuurd worden.

Na bijschuren wordt dit een stuk dunner



Intussen is die ook afgewerkt met oranje Oracover, klaar voor gebruik.
Het valt nu ook op dat deze remklep telkens van de eerste keer volledig en perfect sluit; dat was met de vorige niet het geval, die moest ik telkens het laatste stukje naar binnen duwen. Toen begreep ik niet waarom (en ik heb het ook niet onderzocht), nu wel.
Het laatste loodje betrof het luikje voor toegang tot de servo. Een paar vurenhouten blokjes ingelijmd, enkele gaatjes en schroefjes, et voilà:

Ook al heb ik er geen zin in, toch ga ik de andere remklep ook herdoen, om te voorkomen dat deze ezel zich een tweede keer stoot aan dezelfde steen. Soms heb ik heldere momenten.

 

Dat is leerzaam , kan deze ezel zich niet stoten aan de eerste steen

 

Bedankt voor de uitgebreide uitleg.

 

Ik was nog vergeten 1 aanpassing die ik deed te vermelden.
Rond het scharnierpunt knelde de remklep wat bij montage; dat kan ook zorgen voor de gevreesde "binding" (teveel mechanische weerstand waardoor stroombeveiliging kan ingrijpen). Ik freesde een beetje hout weg rond de scharnieren, en nu klemt het op geen enkele plaats meer bij montage, de remklep valt er gewoon in.


En nu besef ik me dat ik dezelfde remkleppen heb gebruikt bij mijn Ka8, en daar ook al wel eens een dienstweigerende remklep had. Hoera.