Ik kijk nog eens naar die Argus set,...
Wat mij opvalt is dat deze ontvanger een (selectieve) superhet is, terwijl de vorige set die ik zag een superreg (onselectief: maar één zender tegelijk in de lucht!) ontvanger (met radiobuis) had. Dat principe werd al door Phil Kraft in zijn eerste multikanaals ontvangers toegepast, hier heeft hij -voor de koppeling tussen buis en de rest van de schakeling- al een trafo ingeruild tegen een transistor:
Met betere halfgeleiders lukte dat op steeds uitgebreidere schaal, zie hieronder.
Dit volgende -later opgedoken- schema (vrijwel zeker Argus) verklaart tevens, waarom we ons toen suf zochten naar de losse draad voor +1,5 volt t.b.v. de gloeispanning van de buis. Ontluisterend simpel

.... gewoon met een 120 ohm serieweerstand aan de 6 volt gehangen.....
Deze heeft zelfs geen hoog (nou ja)spanningsbatterij (22,5V flitserblokje) nodig, er zit een omvormertje bij....
Raymond en ik hebben ons een slag in de rondte gezocht om de herkomst van Argus te achterhalen, omdat het zowel kenmerken van Duitse {= Reuter/Haiger} (stickschakelaars , zendantenne) technologie vertoonde als van Amerikaanse: (ontvangerschakeling en tongen(reed)relais).
Ook stuurmotoren met elektrische neutralisatie zoals hier toegepast wijzen in de richting van USA technologie.
Vandaar mijn vemoeden dat het een in Nederland ontwikkelde set voor zelfbouw is geweest.
Helemaal nu er een stuk docu is opgedoken. De ontvanger daarin lijkt een superhet, maar niet met de later zo gewoon geworden middenfrequenttrafo's, maar inplaats daarvan "transfilters", zoals uit het boek van Kreulen, sterker....

:
The plot thickens.....
